Που σκόνταψα και έχασα την πίστη μου...

Την πρώτη φορα που σκόνταψα ήταν όταν έκλεισα τα 18 μου χρονια,ήμουν ενήλικας και έκατσα να κάνω έναν απολογισμό με τα πράγματα που είχα την φαντασία πως θα πραγματοποιήσω και πια από αυτά τελικά κατάφερα να κάνω πραγματικότητα,έπεσα δεν λες τίποτα...
Έίχα τελειώσει το τεχνικό λύκειο και....ok αυτό ήταν όλο.Άν και την σχολική μόρφωση δεν την είχα ποτε σε μεγάλη εκτίμηση και ούτε είχα όνειρα να σπουδάσω νονορομποτικι αυτό ήταν το μοναδικό κατόρθωμα που στόλιζε εκείνη την λευκη σελίδα πάνω στην οποια εγώ ο μαλάκας έκατσα να γράψω ένα σορό αράδες.Κάποιοι ηλίθιοι θα πούνε "φιλε στα 18 αρχίζει η ζωή" ναι,αλλα αυτοί είναι ηλίθιοι και δεν απαντάμε ποτε σε αυτούς έτσι δεν είναι;Αλλα επειδή έχω πολύ έμπνευση θα κάνω μια εξαίρεση και αυτή την φορα θα τους απαντήσω,μονο και μονο γιατί έχω κάτι πολύ καλο να πω που θα με κάνει να νιώσω έξυπνος και ωραίος.Λοιπόν: είστε ηλίθιοι.
Αν με απήγαγαν εκείνη την στιγμή εξωγήινοι και με ρωτούσαν τι διάολο έκανα εκεί κάτω με τους υπόλοιπες μαλακες 18 χρόνια,θα τους έδειχνα την κόλα και είμαι σίγουρος πως θα με βασάνιζαν μέχρι θανατου γιατί δεν θα με πίστευαν ποτε.Τo μονο που θα μπορούσε να με σώσει είναι αν υπήρχε κάνας ηλίθιος εξωγήινος και θα έλεγε στους υπολοιπους πως η ζωή στην Γή ξεκινάει μετά τα 18,τότε θα γλίτωνα....
Εμείς οι ξεχωριστή τύποι που λέει και ένας φίλος έχουμε το εξής κακό,είμαστε μαλακες και επιμένουμε μια ζωή σε αυτό.Γιατί;Γιατί μισούμε να είμαστε ηλίθιοι.Και όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού τις ενηλικίωσης δεν έχουμε δικιολογιες ηλιθίων.Είμαστε ειλικρινής αλλα και απογοητευμένοι.Απογοητευμένοι με τον εαυτό μας; Όχι,σίγουρα όχι,ίσως να ακούγεται εγωιστικό αλλα έτσι είναι.Είμαστε απογοητευμένοι γιατί τελικά η ηλίθιοι περνούν καλύτερα.Άρα ανακεφαλαιώνουμε,οι ηλίθιοι περνούν καλύτερα από τους μαλακες.
Το ξέρω πως θα πεθάνω και τα πιστεύω που δεν θα αλλάξουν ποτε,θα είμαι πάντα ένας μαλάκας ακόμα και αν ηλιθιοποιηθω λίγο θα είμαι πάντα ένας μαλάκας....
Κάπου εκεί όμως,εκεί που σκοντάφτεις και πέφτεις κάτω,αράζεις....αράζεις κάτω για μερικά χρονια....αράζεις γιατί γουστάρεις...γιατί έτσι πρέπει...γιατί ακόμα και σε κακό να σου βγει ξέρεις πως αυτό πρέπει να κανεις...
Τότε εκείνη την ημερα σκόνταψα,έπεσα σε ένα χαντάκι από το οποιος σας γράφω τώρα,"Πρέπει να σηκωθείς και να συνεχίζεις να παλεύεις...." "Δεν πρέπει να τα παρατάς ποτε" ακούω αυτές τις φωνές όταν πέφτω για ύπνο και αναστατώνομαι,ανοίγω τα ματια μου,βλέπω πως φωνάζουν κάποιοι ηλίθιοι,γυρίζω πλευρό και ξανακοιμάμαι...απλα τα πραγματα.
Κάποιος ηλίθιος ίσως έχει την απορία "θα είσαι εκεί μια ζωή;" Όχι ,δεν θα είμαι εκεί μια ζωή,θα σηκωθώ.Θα σηκωθώ το βραδυ όμως που εσύ νομίζεις τόσα χρονια πως κοιμάμαι αλλα δεν κοιμάμαι,μαθαίνω.Μαθαίνω διαβάζοντας το βιβλίο με τίτλο "Πως να επιβιώσεις ανάμεσα σε ηλίθιους" και γιαυτο τόσα χρονια τώρα δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο,είναι μεγάλο το μπουρδέλο και απαιτεί πολλά χρονια για να το εμπεδώσεις.Ο τίτλος λέει πως έχασα την πιστη μου....μαλακίες,η πιστη δεν χανεται,την εχουμε εμεις οι μαλακες και δεν θα την δωσουμε ποτε στους ηλιθιους να την γαμησουν.
Ξέρω πως την μέρα που θα πεθάνω και πριν περάσω την μεγάλη πύλη τις κολάσεως θα με σταματήσει ο Άγιος συνονόματος και θα με ρωτήσει γιατί παω προς την Κολαση και όχι στον παραδείσo.Θα συνεχίσω να περπατάω προς φωτιά....αυτό μου άρεσε να κάνω πάντα....αυτό που μου εμαθε εκείνο το βιβλίο να κάνω...Και καθως θα προχωραω θα του ψιθυρισω....μαλάκας....