Πόνεσα για κάτι "άψυχο".....

Ήταν θυμάμαι  καλοκαίρι του 2006 όταν έψαχνα ένα φτηνό αμαξάκι με λίγα κυβικά εκατοστά για να κάνω τις δουλειές μου στο κέντρο της Αθήνας.Πήρα μια χρυσή ευκαιρία και το μάτι μου αμέσως έπεσε σε ενα τρικύλινδρο swift,δίπορτο του '96 και με μια καλη μηχανή... πήγα το είδα και το αγόρασα αν θυμάμαι καλά γυρο στις δυο χιλιάδες ευρώ.Κάθε φορά που κοιτούσα το σαλόνι απο μέσα ενα σορό πράγματα μου ερχόντουσαν στο μυαλό,απο βόλτες με φίλους και με γυναίκα,μέχρι τις μέρες που ειχα τα χάλια μου και έκοβα βόλτες στην Πάρνηθα και στους Θρακομακεδόνες για να ξεσκαω,οδηγώντας.

Ειχα γελάσει ειχα γαμήσει και ειχα κλαψει εκει μέσα.Άλλες φορές έπιανα τον εαυτο μου να του μιλάει...μιλούσα σε ενα αυτοκίνητο ναι,μα το πιο κουλό ειναι πως αυτο το σουτζουκάκι με άκουγε,το έβαζα μπρος και του έλεγα τα προβλήματα μου και αυτο με άκουγε κάνοντας...γγγγγκκκκκκρρρρρρ.
Λόγο ανεργίας παρέδωσα τις πινακίδες και το πάρκαρα εξω απο το σπίτι,ήταν εκει μερικούς μήνες.
Άπλυτο,με ξεφούσκωτα λάστιχα και χωρίς πινακίδες ηταν σαν γέρικο σαλιγκάρι χωρίς κέλυφος.
Μετα απο μερικές μέρες δέχομαι ενα τηλεφώνημα,κάποιος το θέλει.Η πρώτη μου σκέψη είναι "πιάνει χώρο και ειναι μια καλη ευκαιρία να πάρω κανα ψιλό"... Συμφωνούμε 100 ευρω....

Την άλλη μέρα έρχεται ενα τύπος να το πάρει....
το βάζει μπρος.....
γγγγγκκκκρρρρρρ......
ακούω την μηχανι του....
κατι προσπαθει να μου πει....
ειναι πια αργα,πρεπει να το αποχωριστω...

Τα ξερόγκαζα μου θυμίζουν τις πρώτες μερες του ενθουσιασμου μου καθώς το είχα πάρει.Βλέποντας το να απομακρύνεται νιώθω σαν παλέμαχος πρωταθλητής που πουλάει τα μετάλια του για να ζήσει."Πούλησα κάτι που εχει συναισθηματική αξία για εκατό κωλοευρώ" σκέφτηκα.
Το θέλω πίσω...
έχουν περάσει δέκα δευτερόλεπτα...
ειναι αργά....
το ακούω που φωρτώνει η πρώτη....
μένω σιωπιλός να ακούσω την αλλαγή σε δευτέρα....
κανείς δεν θα το προσέχει οσο εγώ....
το άσπρο σουτζουκάκι της γειτονιάς δεν ανήκει πια στον Πέτρο....