Πρώτη φορά μωρός

Εμείς μωροί γίναμε,μπας και κερδίσουμε την Ζωή,την Αλήθεια,την Οδό.

Αντίο!

Πρώτη φορά κόντρα στην λογική.

Μισώ την καρδιά μου
έχει τα κότσια να παλεύει με την λογική
μα εγώ δειλός,ποτε δεν περνώ το μέρος της

την μισώ γιατί είναι μεγάλη όσο η γροθιά μου
μα όσο σφίγγω την γροθιά μου
μικραίνει ο οίκτος της

την μισώ γιατί βρίσκετε στα αριστερά
αν ήταν στο κέντρο όλα θα ήταν ηλίθια
αλλα και  πιο εύκολα

μισώ τους χτύπους τις
η ταχύτητα τους πάντα μαρτυρα
αυτό που εγώ προσπαθώ να κρύψω

μισώ την καρδια της καρδια μου
γιατί όταν κάνω της δικη μου πετρα
εκείνη συνεχίζει εκείνο το ενοχλητικό τικ-τακ

την μισώ τόσο πολύ,μα πιο πολύ την ζηλεύω
όταν οι θλίψεις έρχονται εγώ λυγίζω
φοβάμαι όταν ο διάβολος με επισκέπτεται και μου λέει
"ένα και ένα κάνει δυο"
τότε εκείνη σηκώνεται και σχεδόν γελώντας του απαντάει,λάθος.

Πρώτη φορά που συνάντησα τον Μανούσο.

Το Σάββατο έξω από μια Εκκλησία  είδα έναν νεαρό να ζητιανεύει,τα ρούχα του κουρέλια μέσα στην βρωμιά,iσως ήταν και χρήστης δεν ξέρω.Κάθισα δίπλα του και μιλήσαμε,τόσος πόνος.Ένας μεγάλος δάσκαλος κάθεται και δεν θα χάσω την ευκαιρία είπα.

Καθώς μιλούσαμε έβλεπα τους περαστικούς να κάνουν πως δεν τον βλέπουν στην καλύτερη περίπτωση,πολλοί κοιτάζοντας τον κάναν ένα απογοητευτικό νεύμα η ακόμα και έναν μορφασμό αηδίας.Και μετά έμπαιναν στην Εκκλησία να ζητήσουν χαρές από τον Θεό τους,λες και ο Θεός είναι κάποιο είδος Τζίνι που κάνει ευχές.

Το βράδυ ειδα ένα βίντεο φάρσας που ο πιο διάσημος ποδοσφαιριστής του κόσμου μεταμφιέστηκε σε άστεγο και έκανε τσαλιμάκια στην κεντρική πλατεία την Μαδρίτης.Οι περατικοί περνούσαν βιαστικά και αγνοούσαν τις πάσες που τους έκανε.Κάθισε εκεί για πολλές ώρες και κατέφερε να ανταλλάξει λίγες μπαλιές μόνο με έναν πιτσιρικά,που ίσως ακόμα να μην του έμαθαν τους φόβους των μεγάλων.Αργότερα ο Ρονάλντο έπιασε την μπάλα και την υπέγραψε βγάζοντας τα ψευτικα μούσια του και την βρώμικη στολή του,μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα επικράτησε πανικός.

Η Πλατεία κυριολεκτικά μέρα σε λίγα δευτερόλεπτα γέμισε με ανθρώπους που φώναζαν,άλλοι εκλεγαν,είναι ο Ρονάλντο,ο Ρονάλντοοο.Από τα στενά εμφανίστηκαν μερικοί δεκάδες από την φρουρά του και χρειάστηκε να τον φυγαδέψουν.

Στο μυαλό μου,μου ήρθε αμέσως ο Μανούσος και διερωτήθηκα το εξής: Υπάρχει περίπωση  ο Χριστός να μας κάνει τριπλές;Υπάρχει περίπτωση να ντύνετε ζητιάνος άραγε..;

Εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να μοιάσουμε στον Θεό,δεν μπορούμε να γίνουμε ποτέ Θεοί.Μπορούμε να γίνουμε όμως Άγιοι και οι άγιοι δεν ήταν ούτε γίναν θεοί .Ήταν άνθρωποι με πάθοι και αμαρτίες.Όμως,μπορεί ο Θεός να μεταμφιέσει και να μας φανερωθεί σε σώμα ανθρώπου;Ναι,μπορεί!

Φιλάμε τις εικόνες του Χριστού στις Εκκλησίες και τον Ίδιο τον Χριστό που κάθεται από έξω τον περιφρονούμε.Και μας κάνει πλάκα,μας κάνει τριπλές και μας ζητάει κέρματα.Ο ποιητής τον Πάντων μας ζητάει κέρματα και εμείς τα κρατάμε για τσιγάρα.Ένας φίλος μου,μου είπε "οι ζητιάνοι είναι τόσοι που δεν μπορείς να τους βοηθήσεις όλους" όντως αλλά οι εικόνες είναι πιο πολλές,φιλάς μόνο όσες βρίσκεις μπροστά σου...

Πρώτη φορά Πλατωνικός Έρωτας..

Αχ ερωτα που είσαι ανίκητος στην μάχη,το έχετε άραγε σκεφτεί αυτό πιο βαθιά?
Για να ύπαρξη της μάχης πρέπει να υπάρξει αντίπαλος,ποιος είναι ο αντίπαλος ενός ερωτα?
Τι είναι αυτό που ένας ερωτας καλείται να πολεμήσει και να βγει κατά κανόνα νικητής?

Το πάθος της ανταμοιβής γίνετε ο μεγαλύτερος εφιάλτης ενός ερωτα,αγαπά με να σε αγαπώ,δώσε μου ηδονές να σε αγαπώ,μείνε μαζί μου στα δύσκολα να σε αγαπώ,να είσαι όμορφη να σε αγαπώ και τόσα αλλα "θέλω".

Τα θέλω αυτά είναι ο καρκίνος θα νομίσετε αλλα κάνετε λάθος,πρέπει να ριξεις το μεγαλύτερο δηλητήριο του κόσμου σε κάτι για να αναδειχτεί ο χρυσός,αν μετά το δηλητήριο δεν έχει μείνει τίποτα τότε δεν άξιζε τον κόπο,δεν ήταν ερωτας πλατωνικός.

Οι πλατωνικοί έρωτες είναι αυτοί που όλοι κατακρίνουμε αλλα όλοι καταβάθος αναζητούμε,ένας ερωτας που ίσως ούτε την σαρκική επαφή αναζητάει για να ανατέλλει.Σκκεφτειτε μονο τον πρώτο σας ερωτα στο δημοτικό που μάλλον ποτε δεν ολοκηρώθηκε σεξουαλικά,όμως είναι ανεξίτηλος μέσα σας γιατί είναι πλατωνικός,δεν περίμενε τίποτα,απλά αγαπούσε...

Μην ακούτε τον κόσμο,ο κόσμος ξέρει αυτά που βλέπει και δεν έχει την δύναμη να πιστέψει αυτά που συμβαινουν,τους λείπει η πιστη,αυτοί είναι η κόλαση τους.

Πρωτη φορα,καθε φορα πρωτη φορα.

Μπουμ,ανοιγει η πορτα,η ευχή σου πραγματοποιείται και νιώθεις τόσο χαρούμενος
τρέχεις στο τραπέζι του δωματίου και ξεκινάς να τρως
αγνοείς τους υπολοιπους του δωματίου
όχι από αγένεια αλλα από αγνοια
δεν σε ενδιαφέρει τίποτα,ούτε το δηλητήριο που πίνεις για να κατεβουν οι μπουκιές
η πόρτα άνοιξε,μονο αυτό έχει σημασία.
όλα τα αλλα μπορούν να περιμένουν...λες

μόλις χορτάσω και γίνω πιο δυνατός,θα μπορώ να πολεμήσω κάθε δαίμονα
το δωμάτιο άνοιξε,ποτε δεν θα βγω από δω μέσα,σκέφτεσαι
ποσο ανόητοι ήταν όσοι υπήρξαν εδώ και δεν κατάφεραν να μείνουν,χαμογελάς
αυτό το δωμάτιο φτιάχτηκε για μένα,αν δεν έμπαινα εδώ εγώ,ίσως να έμενε πάντα άδειο,εγωισμος
η κοιλια σου πεινάει ακόμα αλλα σιγά σιγά το δωμάτιο δεν σε χωράει,σου λέει
κάθεσαι και προσπαθείς να καταλάβεις πως όλα αυτά που βλέπεις
ηλίθια,κατάφερες να αγνοήσεις πριν,τοσο ηλίθια

θέλεις παλι τον εαυτό σου αδυνατο για να χωράει στο δωμάτιο
ορκίζεσαι να μην βγείς ποτε,θα πεθάνω εδώ η θα ζήσω για πάντα μέσα του,του λες
βλέπεις να χερια σου να αλλάζουν,προσπαθείς να σηκώσεις το ποτήρι με το κρασί αλλα,όχι
χιλιάδες χερια εμφανίζονται τωρα πια,πριν το κρασί χυθεί κάτω έχεις γίνει αόρατος
τώρα βλέπεις και τους υπολοιπους,δεν είχαν φύγει ποτε,εκεί ήταν όπως και εσύ τώρα,χωρις υλη
η πόρτα ανοίγει και κάποιος τρέχει προς το τραπέζι,αρχίζει και τρώει γρήγορα
για ένα δευτερόλεπτο σταματαει  την μάσα,σαν κάτι να σκέφτεται,χαμογελάει για λίγο
κατεβάζεις το κεφάλι και θυμάσαι την ελευθερια,είναι αργά...

Πρώτη φορά απο Σαούλ,Πέτρος και απο Πέτρος χίλια πρόσωπα.

"Η Πόλις"

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

"Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις. 

Κ.Π.Κ

Χριστός ανέστη,καλο πάσχα. (2015)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κόστοφ Ιωάννου,η παράλυτη Δήμητρα Κοντού διηγείται την ιστορία της.

Το μηνα Ιούλιο του 1965 τελειώνω το σχολειό,τότε απροσδόκητα επίσημα έρχεται η ευλογημενη αρρώστια που λέγεται "μυασθένεια" και φιλικά παραμένει μαζί μου ως τα σήμερα 1995 δηλαδή 30 χρονια.

Το 1980 εξομολογούμαι με δάκρυα.Τότε ανοίγει ο Χριστος τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαχνίας Του και με βυθίζει μέσα Του...Αντιμετωπίζω καταιγισμό αγάπης.Ο Χριστός μου προσφέρεται ολόκληρος·Πως;Θαυμάστε πατρική αγάπη,από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα τον ποδιων μου είμαι ακίνητη.Η μυϊκή ατονία είναι τόσο μεγάλη ωστε τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί και να λειτουργήσει πάνω μου.Δινω την εικόνα ενός φυτου!Τα ματια μου δεν ανοίγουν για να δουν αλλα όταν ανοίγουν βλέπω η θαμπά η διπλα,δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου,ούτε να καταπιώ το σάλιο μου·Τα πνευμονια μου δεν λειτουργούν από μονα τους. Ζω πάντα με οξυγόνο,μερικές φορες και ανεπνευστηρα,η καρδια μου δυο φορες σταματα με ανακοπή. το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργεί κανονικά,τα 3/4 του στομαχιού μου είναι νεκρά.τα νεφρά παρουσιάζουν κολικούς, αιμορραγίες κτλ.Στο ουροποιητικό σύστημα 12 χρονια υπάρχει μόνιμα καθετήρας.Το κυκλοφοριακό παρουσιάζει πολλά προβλήματα και θρομβώσεις.Η αρτηριακή πίεση εμφανίζει πολλές διακυμάνσεις.Το φλεβικό σύστημα είναι κατατρυπημένο.Όλα σχεδόν τα σημεία του σώματος είναι ανοιγμένα από αποκαλύψεις,βιοψιες κτλ.Στην μύτη για έξι χρονια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι φτάνει μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου γιατί είναι αδύνατον να τα παίρνω από το στόμα.

Παράλληλα με ταλαιπωρούν ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για δώδεκα χρονια και τις αντιμετωπίζω με βαριές αντιβιώσεις.Η αναιμία,οι συχνότατοι πονοκέφαλοι δεν αντιμετωπίζονται με τίποτα!Παίρνω την ημερα οκτώ ναρκωτικές ενέσεις ενδοφλεβίως για να απαλύνουν λίγο τους πόνους μου.

Διατηρώ για τρία συνεχή χρονια ορο στο σώμα μου,γιατί δεν παίρνω από το στόμα ούτε κουταλια γαλα.Έτσι δοκιμάζω στον τέλειο βαθμό την πείνα και την διψα.Στερούμε υποχρεωτικά τον υπνο αυτά τα τρία χρονια,γιατί έχω τους ορους και πρέπει να τους παρακολουθώ αδιάλειπτα.Η δόση τον καθημερινών μου φαρμακων φτάνουν τα 60 με 70 χαπάκια με άδειο εντελώς το στομάχι,πολλές φορες πλησιάζω την γεύση του θανάτου.

Βεβαια όλα αυτά φαίνονται σαν ταλαιπωρίες,η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.Ποτε δεν μπόρεσα να περιγράψω την γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και την χαρά μου.Αυτό μοναχα μπορώ να πω:νοερά αγκάλιαζα και καταφιλουσα ορους,οξυγόνο,πληγές.

Η πολύχρονη αρρώστια μου είναι ο προθάλαμος του ουρανού μου,ο δρόμος που γοργά,χαρωπά και σύντομα θα με βάλει στο μυριοποθητο παλάτι του Πατέρα μου.

Η θλίψη μου  είναι το θαβωριον ορος μου.Μέσα από τα πολλά χρονια η λαμπρότητα του αφήνει να λάμπει και στην ψυχή μου το ουράνιο φως του και να την αιχμαλωτίζει.

Τα πολλά βάσανα μου αποτελούν το δικό μου Σινά,τον τόπο τις πολλοίς παρουσίας του Θεού μου!Εκείνος,ο Χριστός μου,δεν μου φανερώνει μοναχα το θέλημα Του και το νομο Του αλλα αδειάζει τους κρουνούς της αγάπης ,της στοργής,του απειρου ελέους.Που?Επάνω σε ένα παράλυτο κορμί.

Τότε το ορος Σινά φλεγόταν κυριολεκτικά με την παρουσία Του,τώρα το ορος Σινά έχει έρθει εδώ στο άσυλο μου,σε αυτήν την μικρή γωνίτσα άπου παραμένω.Η παρουσία του πυρακτώνει την δικη μου καρδια,ανάβει μεγάλη πυρκαγιά μέσα μου.Το εσωτερικό μου καίει,φλέγεται,το άσυλο μου τυλίγεται στις φλόγες.

Η πολυχρόνια αρρώστια μου είναι το άσυλο μου,το δικό μου υπερώο,όπου βηματίζει ο Κύριος μου και ο Θεός μου και εγώ ακούω το ήρεμο περπατημα Του!

Εδώ στο φτωχό υπερώο μου έχω συνάψει μυστικές,βαθιές,αιώνιες σχέσεις μιας νύμφης ψυχής με Νυμφαίο μου τον Ιησού μου,τον Χριστό μου.

Εδώ στο δικό μου νοερό υπερώο,η ψυχή μου πολλές φορες και ποικιλότροπα γυρναει στο στήθος του Νυμφίου της και πολλά πολλά λέγει,μαθαίνει πολλά,ακούει πολλά,υπεραγαπά τον Ουράνιο Νυμφίο,ρουφά τα λόγια Του,νοσταλγεί εναγώνια τα αθάνατα,ουρανια,αιώνια δωρα!

Εδώ στο άσυλο μου,είναι το τύπος του Θεού μου,του Χριστού μου!Το πάνσοφο και πανάγαθο χέρι Του διαλέγει εμενα για να φυτεύει σε αυτόν σαυτό το χορό για να καρποφορήσω.Εδώ μεν είναι τόπο μαρτυρίου και πολλοίς αθλήσεως,αλλα κυοφορείται εξαγιασμός,υιοθεσια,αιώνια ανάπαυση,ευτυχία ανεκλάλητη κοντά στον Θεο και Πατέρα μου,κοντά στον Χριστό μου!

Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι τα τριάντα χρονια τις αρρώστια μου έτσι τα έχω βαδίσει:Θεός μου και σταυρος μου το ίδιο!Το ένα γλυκύτερο από το άλλο!Και γιαυτο δεν ζητω από Θεο να πάρει τον σταυρο μου!

Η αρρώστια μου δεν με προβληματίζει και ουδέποτε δεν αισθάνομαι άρρωστη,μονο.
Δεν σέρνω υπομονητικά,απλά τα βήματα μου,καρτερικά.
Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.
Εγώ θέλω μια πορεία χαρούμενη,γελαστή και έτσι ακριβώς βαδίζω.
Χαρούμενη τρέχω μέσα στην ακινησία μου,δεν αισθάνομαι καμια λύπη μέσα μου γιατι νιώθω ότι ο Θεός δεν είναι μακριά μου αλλα διπλα μου,στο πλευρό μου.

Ο Χριστός είναι γλυκύτατος πατέρας μου,ο κατάδικος μου.

Ουδέποτε περπατώ μοναχοι μου την τραχεία και πονεμένη πορεία μου,ουδέποτε αισθάνομαι την μοναξιά να με βασανιζει!Ποτε δεν βλέπω τον γιατρό,τον νοσοκόμο,με εχθρικό μάτι.Ποτε δεν αντιστέκομαι σε ότι μου ζητούν να κάνω από φάρματα,εξετάσεις έστω και αν αυτό μου στοιχίζει πολύ.Με γλυκύτητα και υπομονή αγκαλιάζω και "καταφιλο" τα οδυνηρά μου μηχανήματα που εν πολλοίς κάιο πολλές φορες η ιατρική χρησιμοποιεί επάνω μου.Ποτε δεν έχω βαρεθεί το κρεβάτι,γιατί μου γλυκαίνει όλο μου το είναι,με σεβασμό,δέος και ευγνωμοσύνη το αγκαλιάζω και το καταφιλω,γιατί ο Χριστός είναι διπλα μου.Σαν μια ιερή διακονία έχω αναλάβει να φέρω is πέρας την ασθένεια μου.Είμαι η "άρρωστη" και ταυτόχρονα ο "διακόνων" αυτήν.Πάντα ισχύει μέσα μου ο Παυλειος λόγος <<Την διακονίαν σου πληροφορησον>>.|Εγώ την κρατάω σαν πολύτιμο κόσμημα σφιχτά στα δυο μου χερια,γιατί με ποτίζει γλυκό μεθυστικό κρασί!

Αυτή η διακονία με κάνει νοσταλγώ και κράχτη τις αιωνιότητας.Η πορεία μου στην γι μέχρι τώρα έχει έντονα το αίσθημα του εξορισμού,του διαβάτη,του ξενιτεμένου.

Τα πόδια μου πατούν μεν την γι, η καρδια,το μυαλό πάντα τραβούν ψιλά και με λιώνει εκείνο το αγνάντεμα.Σαν το απογαλακτοποιημενο πρόβατο καρφώνω σταθερά τα ματια μου στην γλυκιά μόνιμη πατρίδα μου.Η άπειρη,αδιανόητη αγάπη του Χριστού μου δεν βάζει στην ψυχή μου καμια γήινη επιθυμία,κάτι υλικό πεπερασμένο,αλλα η ψυχή μου κολλα σαν στρείδι οπίσω Του,πάντα βαδίζω <<τοις Κείνου "ιχνεσι"!>>Ναι τώρα ταιριάζει να πω <<επλεονασας" επ'εμε την μεγαλωσυνης σου>>.Ένα και μόναζα έχω να σου δώσω στην ζωή μου,Χριστέ μου, και αυτό ολόκαρδα σου το έχω δώσει"το χαρούμενο "ναι" μου.

Πρώτη φορα που έμαθα να χάνω

Πρώτη φορα που έμαθα να χάνω

Οι ήττες στην ζωή μου ήταν πάντα πιο γλυκές από τις νίκες μου,δεν κρατούσα ποτε σκόρ όπως κάνουν οι ανόητοι.Εγώ ζύγιζα τις γεύσεις και έχω να πω πως οι ήττες κρύβουν το πιο γλυκό ζουμί,μονο που πρέπει να έχεις υπομονή να τις πιπίλας μέχρι το τέλος.

Στον κόσμο τις ήττας προσγειώθηκα πολύ νωρίς,πήρα ένα καλο μάθημα από την πρώτη κιόλας ώρα.Χωρίς προσαρμογές η κυρια αυτή με  έβαλε κάτω και όλο νάζι με ρώτησε,μοιάζω άσχημη e?

Παίξαμε monopoly 4 φίλοι,ομάδες δυο εναντίον δυο.Καθώς μου τελειωναν τα λεφτά άρχιζα και δανειζόμουν από τον συμπαίκτη μου,μια δυο τρις και μετά από λίγο αρνήθηκε.Μα αυτό σημαίνει θάνατος για μένα,είπα.Πίστευα πως θα χρεοκοπούσαμε μαζί αλλα έκανα λάθος,το σπουδαίο αυτό μάθημα δεν θα το ξεχάσω ποτε,τότε φαινόταν άσχημη η ήττα...

Η θυσία και οι όρκοι είναι ιεροί,μην κατεβάσετε το κεφάλι σας έπειτα από μερικές συναντήσεις.Θα έρθουν και άλλες,μεγαλύτερες και πιο γλυκές.Οι άντρες ψάχνουν να παντρευτούν την μητέρα τους γιατί κατά βάθος ξέρουν πως η μητέρα δεν θα τους αφήσει ποτε να χρεοκοπήσουν.

Μπορείτε να ζήσετε ένα ψέμα και να πεθάνετε μέσα σε αυτό,σας εύχομαι περαστικά και στα τσακίδια.Και αν χάσαμε στην αγάπη δε πειράζει,διαλέξαμε το σωστό χάπι,το κόκκινο.