Χριστός ανέστη,καλο πάσχα. (2015)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Κόστοφ Ιωάννου,η παράλυτη Δήμητρα Κοντού διηγείται την ιστορία της.

Το μηνα Ιούλιο του 1965 τελειώνω το σχολειό,τότε απροσδόκητα επίσημα έρχεται η ευλογημενη αρρώστια που λέγεται "μυασθένεια" και φιλικά παραμένει μαζί μου ως τα σήμερα 1995 δηλαδή 30 χρονια.

Το 1980 εξομολογούμαι με δάκρυα.Τότε ανοίγει ο Χριστος τους κρουνούς του ελέους Του και της ευσπλαχνίας Του και με βυθίζει μέσα Του...Αντιμετωπίζω καταιγισμό αγάπης.Ο Χριστός μου προσφέρεται ολόκληρος·Πως;Θαυμάστε πατρική αγάπη,από το κεφάλι μέχρι τα δάκτυλα τον ποδιων μου είμαι ακίνητη.Η μυϊκή ατονία είναι τόσο μεγάλη ωστε τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί και να λειτουργήσει πάνω μου.Δινω την εικόνα ενός φυτου!Τα ματια μου δεν ανοίγουν για να δουν αλλα όταν ανοίγουν βλέπω η θαμπά η διπλα,δεν μπορούσα να μιλήσω καθόλου,ούτε να καταπιώ το σάλιο μου·Τα πνευμονια μου δεν λειτουργούν από μονα τους. Ζω πάντα με οξυγόνο,μερικές φορες και ανεπνευστηρα,η καρδια μου δυο φορες σταματα με ανακοπή. το γαστρεντερικό σύστημα δεν λειτουργεί κανονικά,τα 3/4 του στομαχιού μου είναι νεκρά.τα νεφρά παρουσιάζουν κολικούς, αιμορραγίες κτλ.Στο ουροποιητικό σύστημα 12 χρονια υπάρχει μόνιμα καθετήρας.Το κυκλοφοριακό παρουσιάζει πολλά προβλήματα και θρομβώσεις.Η αρτηριακή πίεση εμφανίζει πολλές διακυμάνσεις.Το φλεβικό σύστημα είναι κατατρυπημένο.Όλα σχεδόν τα σημεία του σώματος είναι ανοιγμένα από αποκαλύψεις,βιοψιες κτλ.Στην μύτη για έξι χρονια από τον οισοφάγο ένα σωληνάκι φτάνει μέχρι το στομάχι για να μπορώ να παίρνω τα φάρμακα μου γιατί είναι αδύνατον να τα παίρνω από το στόμα.

Παράλληλα με ταλαιπωρούν ουρολοιμώξεις συνεχόμενες για δώδεκα χρονια και τις αντιμετωπίζω με βαριές αντιβιώσεις.Η αναιμία,οι συχνότατοι πονοκέφαλοι δεν αντιμετωπίζονται με τίποτα!Παίρνω την ημερα οκτώ ναρκωτικές ενέσεις ενδοφλεβίως για να απαλύνουν λίγο τους πόνους μου.

Διατηρώ για τρία συνεχή χρονια ορο στο σώμα μου,γιατί δεν παίρνω από το στόμα ούτε κουταλια γαλα.Έτσι δοκιμάζω στον τέλειο βαθμό την πείνα και την διψα.Στερούμε υποχρεωτικά τον υπνο αυτά τα τρία χρονια,γιατί έχω τους ορους και πρέπει να τους παρακολουθώ αδιάλειπτα.Η δόση τον καθημερινών μου φαρμακων φτάνουν τα 60 με 70 χαπάκια με άδειο εντελώς το στομάχι,πολλές φορες πλησιάζω την γεύση του θανάτου.

Βεβαια όλα αυτά φαίνονται σαν ταλαιπωρίες,η πραγματικότητα όμως είναι άλλη.Ποτε δεν μπόρεσα να περιγράψω την γλυκύτητα και την εσωτερική ανάπαυση και την χαρά μου.Αυτό μοναχα μπορώ να πω:νοερά αγκάλιαζα και καταφιλουσα ορους,οξυγόνο,πληγές.

Η πολύχρονη αρρώστια μου είναι ο προθάλαμος του ουρανού μου,ο δρόμος που γοργά,χαρωπά και σύντομα θα με βάλει στο μυριοποθητο παλάτι του Πατέρα μου.

Η θλίψη μου  είναι το θαβωριον ορος μου.Μέσα από τα πολλά χρονια η λαμπρότητα του αφήνει να λάμπει και στην ψυχή μου το ουράνιο φως του και να την αιχμαλωτίζει.

Τα πολλά βάσανα μου αποτελούν το δικό μου Σινά,τον τόπο τις πολλοίς παρουσίας του Θεού μου!Εκείνος,ο Χριστός μου,δεν μου φανερώνει μοναχα το θέλημα Του και το νομο Του αλλα αδειάζει τους κρουνούς της αγάπης ,της στοργής,του απειρου ελέους.Που?Επάνω σε ένα παράλυτο κορμί.

Τότε το ορος Σινά φλεγόταν κυριολεκτικά με την παρουσία Του,τώρα το ορος Σινά έχει έρθει εδώ στο άσυλο μου,σε αυτήν την μικρή γωνίτσα άπου παραμένω.Η παρουσία του πυρακτώνει την δικη μου καρδια,ανάβει μεγάλη πυρκαγιά μέσα μου.Το εσωτερικό μου καίει,φλέγεται,το άσυλο μου τυλίγεται στις φλόγες.

Η πολυχρόνια αρρώστια μου είναι το άσυλο μου,το δικό μου υπερώο,όπου βηματίζει ο Κύριος μου και ο Θεός μου και εγώ ακούω το ήρεμο περπατημα Του!

Εδώ στο φτωχό υπερώο μου έχω συνάψει μυστικές,βαθιές,αιώνιες σχέσεις μιας νύμφης ψυχής με Νυμφαίο μου τον Ιησού μου,τον Χριστό μου.

Εδώ στο δικό μου νοερό υπερώο,η ψυχή μου πολλές φορες και ποικιλότροπα γυρναει στο στήθος του Νυμφίου της και πολλά πολλά λέγει,μαθαίνει πολλά,ακούει πολλά,υπεραγαπά τον Ουράνιο Νυμφίο,ρουφά τα λόγια Του,νοσταλγεί εναγώνια τα αθάνατα,ουρανια,αιώνια δωρα!

Εδώ στο άσυλο μου,είναι το τύπος του Θεού μου,του Χριστού μου!Το πάνσοφο και πανάγαθο χέρι Του διαλέγει εμενα για να φυτεύει σε αυτόν σαυτό το χορό για να καρποφορήσω.Εδώ μεν είναι τόπο μαρτυρίου και πολλοίς αθλήσεως,αλλα κυοφορείται εξαγιασμός,υιοθεσια,αιώνια ανάπαυση,ευτυχία ανεκλάλητη κοντά στον Θεο και Πατέρα μου,κοντά στον Χριστό μου!

Έχω μέσα μου το φρόνημα και την πληροφορία ότι τα τριάντα χρονια τις αρρώστια μου έτσι τα έχω βαδίσει:Θεός μου και σταυρος μου το ίδιο!Το ένα γλυκύτερο από το άλλο!Και γιαυτο δεν ζητω από Θεο να πάρει τον σταυρο μου!

Η αρρώστια μου δεν με προβληματίζει και ουδέποτε δεν αισθάνομαι άρρωστη,μονο.
Δεν σέρνω υπομονητικά,απλά τα βήματα μου,καρτερικά.
Αυτό δεν μου αρέσει καθόλου.
Εγώ θέλω μια πορεία χαρούμενη,γελαστή και έτσι ακριβώς βαδίζω.
Χαρούμενη τρέχω μέσα στην ακινησία μου,δεν αισθάνομαι καμια λύπη μέσα μου γιατι νιώθω ότι ο Θεός δεν είναι μακριά μου αλλα διπλα μου,στο πλευρό μου.

Ο Χριστός είναι γλυκύτατος πατέρας μου,ο κατάδικος μου.

Ουδέποτε περπατώ μοναχοι μου την τραχεία και πονεμένη πορεία μου,ουδέποτε αισθάνομαι την μοναξιά να με βασανιζει!Ποτε δεν βλέπω τον γιατρό,τον νοσοκόμο,με εχθρικό μάτι.Ποτε δεν αντιστέκομαι σε ότι μου ζητούν να κάνω από φάρματα,εξετάσεις έστω και αν αυτό μου στοιχίζει πολύ.Με γλυκύτητα και υπομονή αγκαλιάζω και "καταφιλο" τα οδυνηρά μου μηχανήματα που εν πολλοίς κάιο πολλές φορες η ιατρική χρησιμοποιεί επάνω μου.Ποτε δεν έχω βαρεθεί το κρεβάτι,γιατί μου γλυκαίνει όλο μου το είναι,με σεβασμό,δέος και ευγνωμοσύνη το αγκαλιάζω και το καταφιλω,γιατί ο Χριστός είναι διπλα μου.Σαν μια ιερή διακονία έχω αναλάβει να φέρω is πέρας την ασθένεια μου.Είμαι η "άρρωστη" και ταυτόχρονα ο "διακόνων" αυτήν.Πάντα ισχύει μέσα μου ο Παυλειος λόγος <<Την διακονίαν σου πληροφορησον>>.|Εγώ την κρατάω σαν πολύτιμο κόσμημα σφιχτά στα δυο μου χερια,γιατί με ποτίζει γλυκό μεθυστικό κρασί!

Αυτή η διακονία με κάνει νοσταλγώ και κράχτη τις αιωνιότητας.Η πορεία μου στην γι μέχρι τώρα έχει έντονα το αίσθημα του εξορισμού,του διαβάτη,του ξενιτεμένου.

Τα πόδια μου πατούν μεν την γι, η καρδια,το μυαλό πάντα τραβούν ψιλά και με λιώνει εκείνο το αγνάντεμα.Σαν το απογαλακτοποιημενο πρόβατο καρφώνω σταθερά τα ματια μου στην γλυκιά μόνιμη πατρίδα μου.Η άπειρη,αδιανόητη αγάπη του Χριστού μου δεν βάζει στην ψυχή μου καμια γήινη επιθυμία,κάτι υλικό πεπερασμένο,αλλα η ψυχή μου κολλα σαν στρείδι οπίσω Του,πάντα βαδίζω <<τοις Κείνου "ιχνεσι"!>>Ναι τώρα ταιριάζει να πω <<επλεονασας" επ'εμε την μεγαλωσυνης σου>>.Ένα και μόναζα έχω να σου δώσω στην ζωή μου,Χριστέ μου, και αυτό ολόκαρδα σου το έχω δώσει"το χαρούμενο "ναι" μου.