Νομιζω ήταν μια μέρα μετά την παρασκευή,έτσι έλεγα τότε το Σάββατο γιατί δεν είχε σχολείο.<<ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΟΚΤΩ ΤΟ ΠΡΩΙ>> είπε ο κόουτς στην προπόνηση.Είχα ξυπνήσει απο τα χαράματα και ετοίμαζα την τσάντα μου.Όλα ήταν μέσα,παπούτσια απο την λαική που μου πήρε η Μάνα μου,λίγο νερό απο την βρύση και την γούρικη φανέλα που έγραφα στιχάκια πάνω της με μαρκαδόρο.Έπρεπε να ξεκινήσω αρκετά νωρίς γιατι απο τότε είχα εναν φόβο μην αργήσω,μην φύγει το πούλμαν και δεν ειμαι μέσα εγώ.Έξω μόλις ξημέρωνε και ο μικρός Πέτρος ήταν έτοιμος,έκλεισα σιγά σιγά την πόρτα και το ταξιδι αρχισε....
Μιάς και ήταν ακόμα τόσο νωρίς αποφάσισα να μην κάνω τον συντομότερο δρόμο που θα με έφερνε στο σημείο συνάντησης σε λιγότερο απο δέκα λεπτά αλλά να πάω απο τους γύρο δρόμους να σκοτώσω την ώρα.Καθώς περπατουσα με την polo τσάντα στους ώμους και μετρόντας τα τεράστια πλακάκια του πεζοδρομίου προσπαθόντας μάλιστα να μην πατάω στα σημεία που ενώνονταν το ένα με το άλλο συνάντησα έναν παππού που δυσκολευόταν να περάσει απο μια λεωφόρο απεναντι.Τον πλησίασα και του έκανα νέυμα να περάσουμε μαζί. Ένιωσα τόσο όμοφρφα και χαρούμενα που τον βοήθησα που πίστευα πως η θετική του άυρα -που τοτε ονομαζα θεό και τώρα τύχη- θα με βοηθούσε στον αγώνα,και δεν είχα άδικο.
Ήμουν στην πλατεία μία ώρα πρίν απο το ραντεβού και επειδή δεν είδα κανέναν άρχισα να αγχώνομαι μήπως έφυγαν χωρίς εμένα.Τα λεπτά περνούσαν και κανείς δεν εμφανιζόταν,τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ώρες και η απογοήτευση είχε αρχίσει...Τελικα εφυγα σπίτι σχεδόν κλαίγοντας.Γύρισα πίσω μα πρίν μπώ στο σπίτι αποφάσισα να πάω πάλι πίσω, είναι αστείο το ξέρω,άλλα αυτό έκανα.
Αυτή τη φορά πήγα τρέχοντας και απο τον πιο γρήγορο δρόμο που ήξερα,άρχισα να πλησιάζω...κάτι έβλεπα...ναι ... ναι... κάποιος είναι εκεί.Πρέπει να τρέξω πιό γρήγορα να δώ ποιός διάολο είναι,καλημέρισα λαχανιασμένος και τον ρώτησα αν ήταν συμπαίκτης(σιγά μην τον γνώριζα).<<Πάντα αυτό κάνουν,αργούν όλοι>> μου είπε θυμωμένος,βέβαια εγώ μόνο που δεν χέστικα απο την χαρά μου απο την απάντηση του.<<Εισαι σίγουρος οτι δεν έφυγαν??>> τον ρώτησα και αυτός απλά κούνησε το κεφάλι του...
Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι,μερικούς μάλιστα τους περιμέναμε για ώρα,με τον προπονητή να παίρνει τηλέφωνο στα σπίτια τους και να τους ξυπνάει.τελικά αναχωρίσαμε στις 9 το πρωί για Λιόσια....
Στο πούλμαν έμαθα πως αντίπαλος μας θα ήταν ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!!!!!!!! Λιοσίων βέβαια αλλα Ολυμπιακός,ίσως το "λιοσίων" να μην το άκουσα κάν,ίσως το άκουσα αλλά να μην έδωσα σημασία,ρε φίλε ποιός χέστηκε λιοσίων και ξελιοσίων,ήμουν 12 χρονών και το Ολυμπιακός ήταν αρκετό για να πάρουν τα μυαλά μου αερα.Κάθησα αμέσως σε ενα απο τα μπροστινά καθήσματα και άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις.....Όνειρα;;;;;; Οκ πές το όνειρα,εκείνο που ξέρω εγώ είναι πως στην μισή ώρα που μας πήρε να φτάσουμε στο γήπεδο εγώ
α) Έβαλα γκόλ με ψαλιδάκι στο 90+
β)Έσωσα στην επόμενη φάση την μπάλα πάνω στην γραμμή του τερματοφύλακα μας
γΠανηγύρισα Χατ Τρίκ βγάζοντας την φανέλα και ενώ η κερκίδα είχε πάρει φωτία.
δ)΄Εδινα συνεντέυξη για το πως κατάφερα να κάνω το τακουνάκι και να στείλω την μπάλα στο ...ΓΑΜΑ
άν η διαδρομή ήταν λίγο μεγαλύτερη ίσως...να είχα κάνει δικαστήριο με καμία στριπτιζέρ να μου ζητάει διατροφή γιατι ηταν έγκυος.
Τελικά φτάσαμε,το γήπεδο δεν είχε κόσμο και το γρασίδι που ονειρευόμουν έλειπε.Οι γραμμές του out δεν ηταν καν απο ασβέστι αλλα απο....τσιμέντο,μα τσιμέντο ρε φίλε???Της είχε φτιάξει ενα γέρος κατά τέτοιον τρόπο που αν εστίαζες σε αυτές για πολυ ώρα σε έπιανε ίλιγγος,κυματιστές και τσιμεντένιες.Οτι χειρότερο για έναν ονειροπόλο όπως εγώ.Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ειναι η έναρξη του αγώνα,είχα το νούμερο 13 και έπαιζα επίθεση.Σεντεφόρ οπως λέγαμε τότε,μια λέξη,μια ανάσα,μια σκέψη.
Ηταν η πρώτη φάση του αγώνα,την θυμάμαι σαν χτές το δεξί χάφ έτρεχε απο το πλάϊ και εγώ έξω απο την περιοχή φώναζα <<ΕΔΩ ...ΕΔΩ...>> δεν ξέρω πως αλλά αυτός ο μικρός καργιόλης με άκουσε και μου έκανε πάσα,μου την έστρωσε λουκούμι να την στείλω στα δίχτυα.Ήμουν λίγο πιο πίσω απο το ΜΠέναλντυ και αποφάσισα να σουτάρω,το είχα αποφασίσει πρίν καν ξυπνήσω για να πάω στην πλατεία.Έβαλα όλη την δύναμη μου,την κλώτσισα τόσο δυνατά που φοβήθηκα μην σκάσει η μπάλα, αλλα αυτή αντι να πάρει τροχιά πρός το τέρμα άρχισε να παίρνει ύψος,σαν να την είχε κλωτσησε κάποιος που ήθελε να την στείλει όσο πιο ψήλα μπορούσε,ανέβαινε πολύ ώρα,μην ξεχνάτε οτι την κλώτσισα δυνατά.Δ Υ Ν Α Τ Α.... και μετά;;;;Και μετά άρχισε να πέφτει....και να πέφτει και να πέφτει και να πέφτει,κάπου εκεί νομιζω ανέλαβε ο Παππούς.Φύσιξε λίγο πρός το τέρμα τους,η μπάλα αφού πήρε 30 μέτρα ύψος,κατεβαινε με άγριες διαθέσεις,έβλεπα τον τερματοφύλακα τους να κοιτάει προς τα πάνω και σκεφτόμουν...."ΛΕΣ????" ΄Οταν άκουσα τον ήχο της σύγκρουσης της με το χώμα μπερδέυτικα.μερικοί συμπαίκτες μου που ήταν πιο κοντά στην μπάλα σήκωσαν τα χέρια και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μου.ΓΚΟΛ........ΓΚΟΛ ..................ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ...... ούρλιαζα,όλοι με αγκάλιαζαν και εγώ τα είχα χαμένα.Δεν ήξερα τι μου γινόταν,νόμιζα θα λυποθημήσω απο την χαρά μου.Ειναι τρελή εμπειρία αυτη μην την υποτιμάτε ρε μαλάκες.Αμέσως μετά έγινε η σέντρα και οι αντίπαλοι γύριζαν την μπάλα πίσω οπως συμβαίνει συνήθως,έπρεπε να πάω να μαρκάρω αλλα εμένα στα αρχίδια μου.Νικούσαμε 1-0 και ο σκόρερ ήμουν εγώ...ΕΓΩ....ο μικρός,κοκαλιάρης άμπαλος με το 13 παρακαλώ πολύ στην πλάτη,ετσι όπως τα λέω στην πλατη το κουβαλούσα!!!!
Πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο ενας πραγματικά καλός παίκτης που είχαμε,πέρασε 4 αντιπάλους και μπήκε τετ α τετ με τον τερματοφύλακα,τον πλάσαρε αλλα ο τέρμας την απέκρουσε λίγο και η μπάλα έρχεται απο μόνη της στα πόδια μου (χωρίς να φωνάξω ΕΔΩ.....ΕΔΩ...) ενώ είμαι πάνω στην αντίπαλη εστεία.Εννοώ ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην γραμμή και η μπάλα μου έρχεται στα πόδια....χαχαχαχα.
Έπρεπε απλώς να την ακουμπήσω και αυτο έκανα,την ακούμπησα οσο πιο σιγά μπορούσα και αυτη η πουτάνα πήρε πάλι ύψος,χτύπησε στο οριζόντιο δοκάρι,μου αφαίρεσε 3χρόνια απο την ζωή μου και μπήκε μέσα.
Άστα....τι μου λές τώρα?2 γκολάκια ο φονιάς,2.....ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου,η ομάδα μου κέρδισε 4-3 και εγώ είχα βάλει τα δυο.Έκανα υπολογισμούς πόσα γκολ θα βάλω σε ολη την χρονιά αν βάζω 2 γκολ σε κάθε αγώνα και ο αριθμός ηταν αρκετά μεγάλος θέλω να σας πώ.
Επειτα συνέχισα να παίζω περίπου 9 χρόνια μπάλα και σε αυτό το διάστημα δεν σκόραρα ξανά ποτέ γιατί έγινα αυτό που ήθελα πάντα.Έγινα ο φύλακας ΄Αγγελος πολλών μαλακοαμυντικών μιας και στις ομ.αδες που έπαιξα μονο τέτοιοι μου έτυχαν.
Ηταν τα πρώτα και τα τελευταία μου γκόλ ομως και ηταν υπέροχα.
Η ιστορία είναι αληθινή και αν με ρώταγες τι θα άλλαζα τώρα,μετα απο τόσα χρόνια θα σου απαντούσα πως θα ήθελα να βρίσκομαι πιο συχνά σε πούλμαν για να ονειρέυομαι.
