Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει

Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει στεκόσουν και κοιτούσες ένα δέντρο και αναρωτιόσουν γιατί τα πουλια κάθονται στα κλαδιά και κελαηδάνε, και ενώ μπορούν να πετάξουν όπου θέλουν επιλεγουν να μένουν εκεί.

"Μην κανεις το ίδιο λάθος που κάνουν τα πουλια,πέτα μακρυα"
σου ειπε.

Η αλήθεια είναι πως τα πουλια ούτε έχουν ούτε θα έχουν ποτε την ελευθερια που εσύ νομίζεις πως στα μικροσκοπικά τους νυχάκια κρατούν.Είναι σκλάβοι της φύσεως,κανένα πουλί όταν πεινάει δεν μπορεί να μην φάει όταν δει ένα σκουλήκι,κανένα διψασμένο πουλί δεν μπορεί να μην ξεδιψάσει όταν βρεθεί στον δρόμο του νερό,αν κρυώνει πηγαίνει κάπου πιο ζεστά.

Εμείς οι άνθρωποι νηστεύουμε παρόλο που μπορούμε να φάμε,διψούμε για δικαιοσύνη αλλα δεν ανταποδίδουμε το κακό αν έτσι το αποφασίσουμε,μένουμε στο κρύο αν το θελήσουμε.Ποιος είναι ελεύθερος τελικά εμείς η εκείνα;

Οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη και την εξουσία να μείνουμε στην βρωμιά για μερικούς λόγους που μονο η καρδια ξέρει,κάπου εκεί συντρίβουμε το κεφάλι του φιδιού.Γιατί η ανθρωπότητα έχει εμπιστοσύνη σε Εκείνη που είναι πιο πλατιά από τον ουρανό και με την αγάπη της θα φτάσουμε τον Άφταστο.