Πρώτη φορά ανόητος

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο,ανόητο τον είπαν σήμερα
διαβάτες διάφοροι αδιάφοροι τον προσπερνούν,με λίγο οίκτο οχι πολύ,μην και ντραπούνε

τι περιμένει άραγε αναρωτιούνται,λιγάκη κοντοστέκονται και συνεχίζουν
και συνεχίζουν να γελούνε με τις σκέψεις,ακομα και οταν πια δεν τον κοιτούν


Εκείνον που περιμένει το απίστευτο μην τον εψάχνεις,
τον έστησε στην εκκλησιά μια νύφη,33 χρόνια τώρα την περιμένει


μονο μια μάνα που έχασε τον γιό της άδικα τον ένιωσε  για λίγο
ανόητη και αυτη,τον ερχομό του νεκρού νομίζω απαιτέι

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο δεν τον εξέυρεις
αυτός δεν σου βογκά για τα πλανέματα της προσφυγιάς


δεν σου ζητά λιγάκη απ'το φαί σου όχι,ειν'εγκρατής
γιαυτόν ο κορεσμός ειν έμπλεος και πως να φάει;

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο δεν τον χαμπάριασες
γιαυτόν τ'απίστευτο ειν πιθανό μα δεν το ξέυρεις

θαρρείς πως σκέφτεται τ'απίθανο,μα κείνος το έχει ηδη ζήσει!

Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει

Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει στεκόσουν και κοιτούσες ένα δέντρο και αναρωτιόσουν γιατί τα πουλια κάθονται στα κλαδιά και κελαηδάνε, και ενώ μπορούν να πετάξουν όπου θέλουν επιλεγουν να μένουν εκεί.

"Μην κανεις το ίδιο λάθος που κάνουν τα πουλια,πέτα μακρυα"
σου ειπε.

Η αλήθεια είναι πως τα πουλια ούτε έχουν ούτε θα έχουν ποτε την ελευθερια που εσύ νομίζεις πως στα μικροσκοπικά τους νυχάκια κρατούν.Είναι σκλάβοι της φύσεως,κανένα πουλί όταν πεινάει δεν μπορεί να μην φάει όταν δει ένα σκουλήκι,κανένα διψασμένο πουλί δεν μπορεί να μην ξεδιψάσει όταν βρεθεί στον δρόμο του νερό,αν κρυώνει πηγαίνει κάπου πιο ζεστά.

Εμείς οι άνθρωποι νηστεύουμε παρόλο που μπορούμε να φάμε,διψούμε για δικαιοσύνη αλλα δεν ανταποδίδουμε το κακό αν έτσι το αποφασίσουμε,μένουμε στο κρύο αν το θελήσουμε.Ποιος είναι ελεύθερος τελικά εμείς η εκείνα;

Οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη και την εξουσία να μείνουμε στην βρωμιά για μερικούς λόγους που μονο η καρδια ξέρει,κάπου εκεί συντρίβουμε το κεφάλι του φιδιού.Γιατί η ανθρωπότητα έχει εμπιστοσύνη σε Εκείνη που είναι πιο πλατιά από τον ουρανό και με την αγάπη της θα φτάσουμε τον Άφταστο.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΞΕΑΓΑΠΗΣΕΣ..

Κάθομαι τα βράδια και προσπαθώ να γράψω το πιο όμορφο στίχο,
ένα ερωτικό ποίημα που θα σε μαγέυσει,να γίνω μια σειρήνα και να σε αναγκάσω να με ακολουθήσεις

ντροπιαστικές αλήθειες καθώς στραγγίζω το μυαλό μου με κατακλύζουν
λιθοβολούμε απο δαίμονες μα οι λίθοι με τους οποίους με σημαδεύουν το δικό σου άρωμα έχουν




ανόητος αφού ειμαι,σταματάω να μισώ εκείνους και το μίσος μου περνάει σε εσένα


μα πρίν η καρδία μου γίνει γεμάτη απο κακία,ενα φώς βλέπω
μπορω να το κοίταω χωρίς τα μάτια μου να στραβώνονται και οσο το κοιτω,τοσο δεν μπορώ να κρατήσω την κακία μεσα μου.

Η θλίψη ειναι ξένη για μένα πια,ειμαι ενας στρατιώτης τωρα.
εκείνος ο μικρός στρατιωτάκoς της τελευταίας γραμμής,με το μεγάλο χαμόγελο

βιαστικές ψυχές με προσπερνάνε σπρώχνοντας με,προσπαθούν  να φτάσουν στον πιο ψηλό στρατιώτη των πρώτων γραμμών

"εσύ παλι γιατι γελάς" με ρωτάνε και εγώ τρελός πάντα απανταώ,
κάποιος απο μας τους τελευταίους θα κερδίσει τον Γολιάθ,γιαυτο γελάω

πρέπει να γίνεις πειρατής και να χάσεις την πατρίδα σου πρώτα,μετά θα πολεμάς στο πλευρό άλλων για τις δίκες τους πατρίδες.Μόνο και μόνο επειδή ο πόνος τους είναι και δικός σου
τοτε,θα αγαπήσεις τους παπαγάλους που κάποτε ίσως για λίγο ξεαγάπησες.