...που τα "ειπαμε"...

Γύρισα σπίτι αργά,μόνος,έξω σε βόλτες με σκέψεις σαν μια ζόρικη σαλάτα.Έκατσα να γράψω αυτά που με ζορίζουν αλλά δεν μπορώ.Θυμάμαι την πρώτη φορά που έκατσα σε εκείνο το πράσινο τραπέζι,από τότε το ήξερα.Νομίζω πως αν με ρωτήσει κάποιος πως πάει,θα του απαντήσω καλά,και θα το εννοώ....

Πρώτη φορα που αφησα την μοίρα μου να αποφασίσει

Πρώτη φορα που αφησα την μοίρα μου να αποφασίσει.Οι Μοίρες...αχ αυτές οι Μοίρες που τόσο δεν πιστεύω σε αυτές,είμαι ένας άνθρωπος με τετράγωνο μυαλό,στα 29 πια οι λέξεις πεπρωμένο,τύχη,θεός,κόλαση σημαίνουν λίγα πράγματαγια μενα...
Οι μοίρες λοιπόν σύμφωνα με την μυθολογία ήταν τρις γυναίκες.Η Κλωθώ που συμβόλιζε το παρόν,η Λάχεσις που καθόριζε το μέλλον και αποφάσιζε τι θα συμβεί στον καθένα στο υπόλοιπο τις ζωής του και η Άτροπος που συμβόλιζε το παρελθον και ήταν υπεύθυνη για τον θάνατο.Βεβαια υπήρχε και μια ακόμα μοίρα,το όνομα τις ήταν τύχη...
Σε αυτές τις τέσσερις τύπισσες έδιναν λογαριασμό ακόμα και οι θεοί...ποσο μάλλον εμείς οι άνθρωποι που στην εποχή μας έχουμε πάψει να τις πιστεύουμε και δώσαμε τις υποχρεώσεις τους σε αλλα πραγματα,πιο επιστημονικά.Πράγματα που έχουν να κάνουν με μαθηματικά και στατιστικές οι οποιες δεν κάνουν ποτε λάθος.Όταν αποφασισα να ασχοληθώ με τον τζόγο έπρεπε να διαλέξω.Να διαλέξω την μια πλευρά η την άλλη,τις μοίρες η τα μαθηματικά.Μετά από μια σκεψη ενός-δυο δευτερολέπτου κατέληξα στο μονοπάτι τον μαθηματικών και βάλθηκα να αποδειξω σε όλους ποσο χαζοί είναι πιστεύοντας πράγματα που επινόησαν πρόγονοι μας,τα οποια για μένα ήταν αστεία και για αυτούς μια αλήθεια που υπάρχει,δεν την βλέπεις δεν την νιώθεις δεν την μυρίζεις δεν...δεν...δεν...δεν.. αλλα υπάρχει!
Τα μαθηματικά μου έμαθαν από νωρίς πως αν κάποιος ρίξει στον αέρα ένα νόμισμα αυτό θα προσγειωθεί έχοντας τις μισές φορες την μια όψη και τις υπόλοιπες την άλλη.Από εκείνη την ώρα και μετά,το μυαλό μου άρχισε να παίρνει μονο μαθηματικές στροφές και αποφάσισα να μάθω καλά αυτήν την τοσο όμορφη επιστήμη...
Στις αποφάσεις τις ζωή μου είχα πάντα διπλα μου την λογική και τα μαθηματικά και έτσι προχωρούσα.Ένα υπάκουο στρατιωτάκι που έμαθε μέσα σε λίγους μήνες όσα μια ολόκληρη ζωή η ιδια η ζωη μου έκρυβε.Ένιωθα σπουδαίος που είχα την γνώση ενώ άλλoi την αγνοούσαν και ετοίμαζα την βαλίτσα για το ταξίδι που ονόμασα "κατάκτηση του κόσμου".
Τα πράγματα πήγαιναν έτσι όπως ακριβώς τα ήθελα...τα μαθηματικά είναι αλάνθαστα και αφού ήμουν στην σωστή πλευρα τίποτα δεν θα μπορούσε να με εμποδίσει.Άρχισα λοιπόν να μαζεύω...Να μαζεύω το κάθε euro από τους ανθρώπους που παίζαν τζόγο και που πίστευαν στην μοίρα και στην τύχη. Έλεγα πάντα πως παω να παίξω και πως θα γυρίσω με πολλά πολλά κέρδη,κοροϊδεύοντας τους υπολοιπους που αφενός δεν γνώριζαν το παιχνίδι σε βάθος και αφετερου  ήταν εκεί μονο και μονο για την διασκέδαση και την ψυχαγογια τους.Αλλα όχι εγώ,εμενα δεν με ένοιαζε τίποτα από όλα αυτά.Ήμουν ένας καλός παίκτης που έπρεπε να πάρω τα λεφτά που χρειαζόμουν τόσο πολύ και να φύγω...
Χάθηκα,ναι χάθηκα...κάτι δεν πήγαινε καλά,το ένιωθα...ήμουν σε ένα μονοπάτι που είχα ονομάσει μαθηματικό μονοπάτι για τα κέρδη μου αλλα κάτι σίγουρα ήταν στραβό.Μια μέρα σηκώθηκα από το δωμάτιο μου και πήγα στο σαλόνι οπου ο μπαμπάς με την μαναρα μου έβλεπαν τηλεόραση...κάθισα διπλα τους και ξεστόμισα την μεγαλύτερη αλήθεια που ένιωθα,γιατί ήθελα βοήθεια.Ήξερα που θα την βρω,στο σαλόνι...
"Μπαμπά,έχω γίνει τσιγκούνης" ειπα,δεν χαμογέλασα,δεν γύρισε."τι μπορώ να κάνω γιαυτο? Δεν θέλω να είμαι έτσι" Ο πατέρας μου γύρισε προς το μέρος μου και μου χαμογέλασε,και μετά γύρισε πάλι το κεφάλι του προς την τηλεόραση!Αυτός ο τύπος είναι 66 χρόνον,δούλευε σας σκυλί όλη του την ζωή και λίγες μέρες πριν την σύνταξη του αγόρασε με τις οικονομίες του,με όλες τις οικονομίες του ένα οικόπεδο.
Οχι για αυτόν,για μας.Για τα παιδιά του,και τώρα...τώρα έχει μονο μια τηλεόραση...τίποτα άλλο.
Κάποτε είχα 5 euro και για μένα σήμαινε ένα παγωτό και λίγα τσιγάρα,τώρα έχω 5 euro και ψάχνω να τα διπλασιάσω...μαθηματικά βλέπεις.Έγινα αυτό που μισούσα πάντα και ντρέπομαι. Έγινα...τσιγκούνης.Αυτό για μένα είναι χειρότερο από όλα και γιαυτο αποφάσισα να το "πετάξω" από πάνω μου.Να πάνε να γαμηθούν οι διπλασιασμοί,η μπάνκα,τα λεφτά στην άκρη.Θα ζήσω όπως ζούσα πάντα,όλα η τίποτα.Αυτό μου ταιριάζει,"γιαυτο" είμαι φτιαγμένος.Αν δεν γίνετε να τα έχω όλα ας μην έχω τίποτα.


Στιχοι απο ενα αγαπημενο τραγουδι....
Δεν ειναι τιποτα απ'ολα αυτα,δεν ειναι τα λεφτα,ουτε η δοξα ειναι στο μυαλο μου η λοξα
χρονια τωρα περπατω στην ιδια ροτα,σταματαω στο ταμπουρο ξεκινωντας απ'τη μποτα
να πα να γαμηθουνε ολα,για μας δεν ειναι μοδα,ολα ή τιποτα-αν οχι ολα τιποτα
γαμα τα,τα νιατα μας εδω γιναν γεραματα σε τρυπες λεσχες και προγραμματα
σαν χιονια λιωσαν τα καλυτερα μας χρονια,γι'αυτο μωρη καριολα γι'αυτο τα θελω ολα

Που σκόνταψα και έχασα την πίστη μου...

Την πρώτη φορα που σκόνταψα ήταν όταν έκλεισα τα 18 μου χρονια,ήμουν ενήλικας και έκατσα να κάνω έναν απολογισμό με τα πράγματα που είχα την φαντασία πως θα πραγματοποιήσω και πια από αυτά τελικά κατάφερα να κάνω πραγματικότητα,έπεσα δεν λες τίποτα...
Έίχα τελειώσει το τεχνικό λύκειο και....ok αυτό ήταν όλο.Άν και την σχολική μόρφωση δεν την είχα ποτε σε μεγάλη εκτίμηση και ούτε είχα όνειρα να σπουδάσω νονορομποτικι αυτό ήταν το μοναδικό κατόρθωμα που στόλιζε εκείνη την λευκη σελίδα πάνω στην οποια εγώ ο μαλάκας έκατσα να γράψω ένα σορό αράδες.Κάποιοι ηλίθιοι θα πούνε "φιλε στα 18 αρχίζει η ζωή" ναι,αλλα αυτοί είναι ηλίθιοι και δεν απαντάμε ποτε σε αυτούς έτσι δεν είναι;Αλλα επειδή έχω πολύ έμπνευση θα κάνω μια εξαίρεση και αυτή την φορα θα τους απαντήσω,μονο και μονο γιατί έχω κάτι πολύ καλο να πω που θα με κάνει να νιώσω έξυπνος και ωραίος.Λοιπόν: είστε ηλίθιοι.
Αν με απήγαγαν εκείνη την στιγμή εξωγήινοι και με ρωτούσαν τι διάολο έκανα εκεί κάτω με τους υπόλοιπες μαλακες 18 χρόνια,θα τους έδειχνα την κόλα και είμαι σίγουρος πως θα με βασάνιζαν μέχρι θανατου γιατί δεν θα με πίστευαν ποτε.Τo μονο που θα μπορούσε να με σώσει είναι αν υπήρχε κάνας ηλίθιος εξωγήινος και θα έλεγε στους υπολοιπους πως η ζωή στην Γή ξεκινάει μετά τα 18,τότε θα γλίτωνα....
Εμείς οι ξεχωριστή τύποι που λέει και ένας φίλος έχουμε το εξής κακό,είμαστε μαλακες και επιμένουμε μια ζωή σε αυτό.Γιατί;Γιατί μισούμε να είμαστε ηλίθιοι.Και όταν έρχεται η ώρα του απολογισμού τις ενηλικίωσης δεν έχουμε δικιολογιες ηλιθίων.Είμαστε ειλικρινής αλλα και απογοητευμένοι.Απογοητευμένοι με τον εαυτό μας; Όχι,σίγουρα όχι,ίσως να ακούγεται εγωιστικό αλλα έτσι είναι.Είμαστε απογοητευμένοι γιατί τελικά η ηλίθιοι περνούν καλύτερα.Άρα ανακεφαλαιώνουμε,οι ηλίθιοι περνούν καλύτερα από τους μαλακες.
Το ξέρω πως θα πεθάνω και τα πιστεύω που δεν θα αλλάξουν ποτε,θα είμαι πάντα ένας μαλάκας ακόμα και αν ηλιθιοποιηθω λίγο θα είμαι πάντα ένας μαλάκας....
Κάπου εκεί όμως,εκεί που σκοντάφτεις και πέφτεις κάτω,αράζεις....αράζεις κάτω για μερικά χρονια....αράζεις γιατί γουστάρεις...γιατί έτσι πρέπει...γιατί ακόμα και σε κακό να σου βγει ξέρεις πως αυτό πρέπει να κανεις...
Τότε εκείνη την ημερα σκόνταψα,έπεσα σε ένα χαντάκι από το οποιος σας γράφω τώρα,"Πρέπει να σηκωθείς και να συνεχίζεις να παλεύεις...." "Δεν πρέπει να τα παρατάς ποτε" ακούω αυτές τις φωνές όταν πέφτω για ύπνο και αναστατώνομαι,ανοίγω τα ματια μου,βλέπω πως φωνάζουν κάποιοι ηλίθιοι,γυρίζω πλευρό και ξανακοιμάμαι...απλα τα πραγματα.
Κάποιος ηλίθιος ίσως έχει την απορία "θα είσαι εκεί μια ζωή;" Όχι ,δεν θα είμαι εκεί μια ζωή,θα σηκωθώ.Θα σηκωθώ το βραδυ όμως που εσύ νομίζεις τόσα χρονια πως κοιμάμαι αλλα δεν κοιμάμαι,μαθαίνω.Μαθαίνω διαβάζοντας το βιβλίο με τίτλο "Πως να επιβιώσεις ανάμεσα σε ηλίθιους" και γιαυτο τόσα χρονια τώρα δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο,είναι μεγάλο το μπουρδέλο και απαιτεί πολλά χρονια για να το εμπεδώσεις.Ο τίτλος λέει πως έχασα την πιστη μου....μαλακίες,η πιστη δεν χανεται,την εχουμε εμεις οι μαλακες και δεν θα την δωσουμε ποτε στους ηλιθιους να την γαμησουν.
Ξέρω πως την μέρα που θα πεθάνω και πριν περάσω την μεγάλη πύλη τις κολάσεως θα με σταματήσει ο Άγιος συνονόματος και θα με ρωτήσει γιατί παω προς την Κολαση και όχι στον παραδείσo.Θα συνεχίσω να περπατάω προς φωτιά....αυτό μου άρεσε να κάνω πάντα....αυτό που μου εμαθε εκείνο το βιβλίο να κάνω...Και καθως θα προχωραω θα του ψιθυρισω....μαλάκας....

Προδόθηκα απο φίλο...

Ξάπλωσα ανάσκελα και προσπάθησα να απολαύσω το ηλεκτρονικό τσιγάρο μου κοιτώντας έναν αγώνα επαγγελματικής πυγμαχίας,ναι τώρα πια καπνίζω  στο δωμάτιο μου χωρίς να φωνάζει η κύρια τασούλα από το υπνοδωμάτιο της απειλώντας  θεούς και δεμονες.Ο αγώνας είναι έτοιμος να ξεκινήσει και στην κόκκινη γωνία ο πυγμάχος "δέχεται" φιλία και τελευταία λόγια συμπαράστασης από έναν φίλο του.Βλέπεις στα μάτια του την αγάπη και την αγωνία που έχει γιαυτόν,είναι φίλος του....Και εγώ αμέσως ζηλεύω...ίσως γιατί έχω άσχημες ιστορίες να διηγηθώ με φίλους που είχα,είχα...
Άραγε είναι πραγματικός του φίλος?Αναρωτιέμαι καθώς βλέπω της εικόνες αυτές.Τον έχει προδώσει ποτέ?Όχι???Δηλαδή είναι κανονικός φίλος,όπως πιστεύαμε μικροί πως είναι οι φίλοι και όπως τους βλέπουμε στις ταινίες?Πρέπει να είναι υπέροχο αυτό,μακάρι να το ζούσα...λέω.
Οι μέρες αυτές είναι δύσκολες και δεν θα είμαι από αυτούς που κλαψουρίζουν για φιλίες και μαλακίες τέτοιες ώρες.Θα είμαι σκληρός και απόλυτος.Το παρακάτω είναι απόσπασμα από τα αγαπημένα μου βιβλία.Μιλάει για επιχειρήσεις και....βασικά μιλάει για ΜΙΑ επιχείρηση,ΤΗΝ επιχείρηση,μαφία....αλλά ποιος είπε πως διαφέρουμε τόσο από αυτούς?Το ίδιο είμαστε με την διαφορα πως αυτοί ξέρουν και εμείς μαθαίνουμε.Αυτός ο καργιόλης λέει σε λίγες σειρές την μια και μοναδική αλήθεια,αυτήν που για να την μάθω εγώ πρέπει να ζήσω έναν αιωνα και για να την γράψω τρεις τόμους....

Οι φίλοι δεν είναι ποτέ τόσο σημαντικοί όσο η οικογένεια.Μην συγχέεται την πίστη ανάμεσα στους φίλους με τους δεσμούς του αίματος.Το πρόβλημα με τους φίλους είναι η ειλικρίνεια.Θα σε προδώσουν σίγουρα,αν τους δόσεις την ευκαιρία κι όταν τους ρωτήσεις γιατί,θα σου πετάξουν καταπρόσωπο "μην το παίρνεις προσωπικά,έτσι είναι οι δουλειές" .Θα υποστηρίζουν πάντα την υπέρτατη πίστη τους στο χρήμα με αυτή την φράση "Δεν έχω τίποτα μαζί σου,αυτά έχει η δουλειά".
Τους αληθινούς σου φίλους θα τους μάθεις αφού τους δοκιμάσεις.Μέχρι τότε ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.Όσο τα πράγματα πάνε καλά για σένα,δεν μπορείς να τους ελέγξεις.

Τελικά πια ήταν η πρώτη φορά που προδόθηκα από φίλο?Μα που διάολο να θυμάμαι,μπορώ με σιγουριά να πω μερικές "τελευταίες" φορές.Αν με ρωτήσετε αν πιστεύω στην φιλία θα πω κάτι που λέω από τότε που σταμάτησα να ονειρεύομαι.Οι φίλοι υπάρχουν αλλά είναι σε έναν άλλον κόσμο,στον κόσμο της φαντασίας μας,υπάρχουν όσο πιστεύαμε στην αθανασία και μόλις περάσαμε την εφηβία μας,και σταματήσαμε να πιστεύουμε πως είμαστε αθάνατοι σταματήσαμε να ονειρευόμαστε.Toτε σταματάει το ταξίδι στην φαντασία.Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από τότε που οι φίλοι μου ερχόντουσαν έξω από το σπίτι μου και με φώναζαν για μπάλα....
Πάνε χρόνια που τα αρχίδια μου δεν είχαν τρίχες.Aπό τότε που τις απέκτησα έχασα και τους φίλους μου,και ξέρετε γιατί?Γιατί και αυτοί οι μαλακές απέκτησαν τις δικές τους,πλέoν ασχολούμαστε με πουτσότριχες και ξεχάσαμε πως κάποτε γράφαμε στα θρανία  Π+Ν=BFFE ,τώρα μας φαίνεται πουστικό αλλά γίναμε οι μαγαλυτεροι πούστηδες του κόσμου.....άγνωστοι πούστηδες....αγνωριστοι καργιολιδες...

Πόνεσα για κάτι "άψυχο".....

Ήταν θυμάμαι  καλοκαίρι του 2006 όταν έψαχνα ένα φτηνό αμαξάκι με λίγα κυβικά εκατοστά για να κάνω τις δουλειές μου στο κέντρο της Αθήνας.Πήρα μια χρυσή ευκαιρία και το μάτι μου αμέσως έπεσε σε ενα τρικύλινδρο swift,δίπορτο του '96 και με μια καλη μηχανή... πήγα το είδα και το αγόρασα αν θυμάμαι καλά γυρο στις δυο χιλιάδες ευρώ.Κάθε φορά που κοιτούσα το σαλόνι απο μέσα ενα σορό πράγματα μου ερχόντουσαν στο μυαλό,απο βόλτες με φίλους και με γυναίκα,μέχρι τις μέρες που ειχα τα χάλια μου και έκοβα βόλτες στην Πάρνηθα και στους Θρακομακεδόνες για να ξεσκαω,οδηγώντας.

Ειχα γελάσει ειχα γαμήσει και ειχα κλαψει εκει μέσα.Άλλες φορές έπιανα τον εαυτο μου να του μιλάει...μιλούσα σε ενα αυτοκίνητο ναι,μα το πιο κουλό ειναι πως αυτο το σουτζουκάκι με άκουγε,το έβαζα μπρος και του έλεγα τα προβλήματα μου και αυτο με άκουγε κάνοντας...γγγγγκκκκκκρρρρρρ.
Λόγο ανεργίας παρέδωσα τις πινακίδες και το πάρκαρα εξω απο το σπίτι,ήταν εκει μερικούς μήνες.
Άπλυτο,με ξεφούσκωτα λάστιχα και χωρίς πινακίδες ηταν σαν γέρικο σαλιγκάρι χωρίς κέλυφος.
Μετα απο μερικές μέρες δέχομαι ενα τηλεφώνημα,κάποιος το θέλει.Η πρώτη μου σκέψη είναι "πιάνει χώρο και ειναι μια καλη ευκαιρία να πάρω κανα ψιλό"... Συμφωνούμε 100 ευρω....

Την άλλη μέρα έρχεται ενα τύπος να το πάρει....
το βάζει μπρος.....
γγγγγκκκκρρρρρρ......
ακούω την μηχανι του....
κατι προσπαθει να μου πει....
ειναι πια αργα,πρεπει να το αποχωριστω...

Τα ξερόγκαζα μου θυμίζουν τις πρώτες μερες του ενθουσιασμου μου καθώς το είχα πάρει.Βλέποντας το να απομακρύνεται νιώθω σαν παλέμαχος πρωταθλητής που πουλάει τα μετάλια του για να ζήσει."Πούλησα κάτι που εχει συναισθηματική αξία για εκατό κωλοευρώ" σκέφτηκα.
Το θέλω πίσω...
έχουν περάσει δέκα δευτερόλεπτα...
ειναι αργά....
το ακούω που φωρτώνει η πρώτη....
μένω σιωπιλός να ακούσω την αλλαγή σε δευτέρα....
κανείς δεν θα το προσέχει οσο εγώ....
το άσπρο σουτζουκάκι της γειτονιάς δεν ανήκει πια στον Πέτρο....

Κερδισα τους Ασσους...

Και προσπαθώ και προσπαθώ και προσπαθώ,ξενυχτάω κάθε μέρα για να έχω ένα μικρό κέρδος κάποτε.Αλλα πάντα χάνω,και μετά...και μετά ε?Ε και μετά προσπαθώ και προσπαθώ πάλι,για μένα για σένα για την μαμά για τον μπαμπά για τις αδελφές μου.Και χάνω πάλι και προσπαθώ ξανά,καπνός γίνονται τα λεφτά μου αλλα εγώ εκεί...τα παράτησα ολα για να παίζω...χαρτιά.Ειναι χαζό για σένα αλλά για μενα οχι,κάθε φορά που τρώω τα μούτρα μου σκέφτομαι πως πήρα ενα μάθημα και συνεχίζω,συνεχίζω για να κάνω δυο δεκάρες και να σε πάρω....να σε πάρω με παπά και κουμπάρο.Αλλα οι παπάδες μου χάνουν απο άσσους και μένω ξανά στον άσσο.Τα τελευταία μου cents κάνω μάρκες,τις μάρκες δράση και απο την δράση στο τίποτα,στο profit μηδέν.Μηδέν οπως τώρα,όπως πάντα ήταν μέρχι σήμερα.
Εκατομύριο?χαχαχα,όχι δεν ζητάω,ενα δεκάρικο θέλω για κάρτα...για να πάρω τηλέφωνο να ακούσω την φωνή σου.Μα τώρα κραταώ Ντάμα - Βαλέ....εγω ο Βαλές και εσυ η Ντάμα...
Εγώ και εσυ μαζι,αν καταφερουμε να κανουμε μια κέντα χρώμα μπορούμε να κερδίσουμε όλους τους  Άσσους του κόσμου.

Αφιερωμένο στην Ε.Λ.

Επαιξα μπαλα...

Νομιζω ήταν μια μέρα μετά την παρασκευή,έτσι έλεγα τότε το Σάββατο γιατί δεν είχε σχολείο.<<ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΣΤΙΣ ΟΚΤΩ ΤΟ ΠΡΩΙ>> είπε ο κόουτς στην προπόνηση.Είχα ξυπνήσει απο τα χαράματα και ετοίμαζα την τσάντα μου.Όλα ήταν μέσα,παπούτσια απο την λαική που μου πήρε  η Μάνα μου,λίγο νερό απο την βρύση και την γούρικη φανέλα που έγραφα στιχάκια πάνω της με μαρκαδόρο.Έπρεπε να ξεκινήσω αρκετά νωρίς γιατι απο τότε είχα εναν φόβο μην αργήσω,μην φύγει το πούλμαν και δεν ειμαι μέσα εγώ.Έξω μόλις ξημέρωνε και ο μικρός Πέτρος ήταν έτοιμος,έκλεισα σιγά σιγά την πόρτα και το ταξιδι αρχισε....

Μιάς και ήταν ακόμα τόσο νωρίς αποφάσισα να μην κάνω τον συντομότερο δρόμο που θα με έφερνε στο σημείο συνάντησης σε λιγότερο απο δέκα λεπτά αλλά να πάω απο τους γύρο δρόμους να σκοτώσω την ώρα.Καθώς περπατουσα με την polo τσάντα  στους ώμους και μετρόντας τα τεράστια πλακάκια του πεζοδρομίου προσπαθόντας μάλιστα να μην πατάω στα σημεία που ενώνονταν το ένα με το άλλο συνάντησα έναν παππού που δυσκολευόταν να περάσει απο μια λεωφόρο απεναντι.Τον πλησίασα και του έκανα νέυμα να περάσουμε  μαζί. Ένιωσα τόσο όμοφρφα και χαρούμενα που τον βοήθησα που πίστευα πως η θετική του άυρα -που τοτε ονομαζα θεό και τώρα τύχη- θα με βοηθούσε στον αγώνα,και δεν είχα άδικο.

Ήμουν στην πλατεία μία ώρα πρίν απο το ραντεβού και επειδή δεν είδα κανέναν άρχισα να αγχώνομαι μήπως έφυγαν  χωρίς εμένα.Τα λεπτά περνούσαν και κανείς δεν εμφανιζόταν,τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν ώρες και η απογοήτευση είχε αρχίσει...Τελικα εφυγα σπίτι σχεδόν κλαίγοντας.Γύρισα πίσω μα πρίν μπώ στο σπίτι αποφάσισα να πάω πάλι πίσω, είναι αστείο το ξέρω,άλλα αυτό έκανα.
Αυτή τη φορά πήγα τρέχοντας και απο τον πιο γρήγορο δρόμο που ήξερα,άρχισα  να πλησιάζω...κάτι έβλεπα...ναι ... ναι... κάποιος είναι εκεί.Πρέπει να τρέξω πιό γρήγορα να δώ ποιός διάολο είναι,καλημέρισα λαχανιασμένος  και τον ρώτησα αν ήταν συμπαίκτης(σιγά μην τον γνώριζα).<<Πάντα αυτό κάνουν,αργούν όλοι>> μου είπε θυμωμένος,βέβαια εγώ μόνο που δεν χέστικα απο την χαρά μου απο την απάντηση του.<<Εισαι σίγουρος οτι δεν έφυγαν??>> τον ρώτησα και αυτός απλά κούνησε το κεφάλι του...

Σιγά σιγά άρχισαν να έρχονται και οι υπόλοιποι,μερικούς μάλιστα τους περιμέναμε για ώρα,με τον προπονητή να παίρνει τηλέφωνο στα σπίτια τους και να τους ξυπνάει.τελικά αναχωρίσαμε στις 9 το πρωί για  Λιόσια....

Στο πούλμαν έμαθα πως αντίπαλος μας θα ήταν ο ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ!!!!!!!! Λιοσίων  βέβαια αλλα Ολυμπιακός,ίσως το "λιοσίων" να μην το άκουσα κάν,ίσως το άκουσα αλλά να μην έδωσα σημασία,ρε φίλε ποιός χέστηκε λιοσίων και ξελιοσίων,ήμουν 12 χρονών και το Ολυμπιακός ήταν αρκετό για να πάρουν τα μυαλά μου αερα.Κάθησα αμέσως σε ενα απο τα μπροστινά καθήσματα και άρχισα να κάνω διάφορες σκέψεις.....Όνειρα;;;;;; Οκ πές το όνειρα,εκείνο που ξέρω εγώ είναι πως στην μισή ώρα που μας πήρε να φτάσουμε στο γήπεδο εγώ
α) Έβαλα γκόλ με ψαλιδάκι στο 90+
β)Έσωσα στην επόμενη φάση την μπάλα πάνω στην γραμμή του τερματοφύλακα μας
γΠανηγύρισα Χατ Τρίκ βγάζοντας την φανέλα και ενώ η κερκίδα είχε πάρει φωτία.
δ)΄Εδινα  συνεντέυξη για το πως κατάφερα να κάνω το τακουνάκι και να στείλω την μπάλα στο ...ΓΑΜΑ
 άν η διαδρομή ήταν λίγο μεγαλύτερη ίσως...να είχα κάνει δικαστήριο με καμία στριπτιζέρ να μου ζητάει διατροφή γιατι ηταν έγκυος.

Τελικά φτάσαμε,το γήπεδο δεν είχε κόσμο και το γρασίδι που ονειρευόμουν έλειπε.Οι  γραμμές του out δεν ηταν καν απο ασβέστι αλλα απο....τσιμέντο,μα τσιμέντο ρε φίλε???Της είχε φτιάξει ενα γέρος κατά τέτοιον τρόπο που αν εστίαζες σε αυτές για πολυ ώρα σε έπιανε ίλιγγος,κυματιστές και τσιμεντένιες.Οτι χειρότερο για έναν ονειροπόλο όπως εγώ.Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ειναι η έναρξη του αγώνα,είχα το νούμερο 13 και έπαιζα επίθεση.Σεντεφόρ οπως λέγαμε τότε,μια λέξη,μια ανάσα,μια σκέψη.

Ηταν η πρώτη φάση του αγώνα,την θυμάμαι σαν χτές το δεξί χάφ έτρεχε απο το πλάϊ και εγώ έξω απο την περιοχή φώναζα <<ΕΔΩ ...ΕΔΩ...>> δεν ξέρω πως αλλά αυτός ο μικρός καργιόλης με άκουσε και μου έκανε πάσα,μου την έστρωσε λουκούμι να την στείλω στα δίχτυα.Ήμουν λίγο πιο πίσω απο το ΜΠέναλντυ και αποφάσισα να σουτάρω,το είχα αποφασίσει πρίν καν ξυπνήσω για να πάω στην πλατεία.Έβαλα όλη την δύναμη μου,την κλώτσισα τόσο δυνατά που φοβήθηκα μην σκάσει η μπάλα, αλλα αυτή αντι να πάρει τροχιά πρός το τέρμα άρχισε να παίρνει ύψος,σαν να την είχε κλωτσησε κάποιος που ήθελε να την στείλει όσο πιο ψήλα μπορούσε,ανέβαινε πολύ ώρα,μην ξεχνάτε οτι την κλώτσισα δυνατά.Δ Υ Ν Α Τ Α.... και μετά;;;;Και μετά άρχισε να πέφτει....και να πέφτει και να πέφτει και να πέφτει,κάπου εκεί νομιζω ανέλαβε ο Παππούς.Φύσιξε λίγο πρός το τέρμα τους,η μπάλα αφού πήρε 30 μέτρα ύψος,κατεβαινε με άγριες διαθέσεις,έβλεπα τον τερματοφύλακα τους να κοιτάει προς τα πάνω και σκεφτόμουν...."ΛΕΣ????" ΄Οταν άκουσα τον ήχο της σύγκρουσης της με το χώμα μπερδέυτικα.μερικοί συμπαίκτες μου που ήταν πιο κοντά στην μπάλα σήκωσαν τα χέρια και άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μου.ΓΚΟΛ........ΓΚΟΛ ..................ΓΚΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟΛ...... ούρλιαζα,όλοι με αγκάλιαζαν και εγώ τα είχα χαμένα.Δεν ήξερα τι μου γινόταν,νόμιζα θα λυποθημήσω απο την χαρά μου.Ειναι τρελή εμπειρία αυτη μην την υποτιμάτε ρε μαλάκες.Αμέσως μετά έγινε η σέντρα και οι αντίπαλοι γύριζαν την μπάλα πίσω οπως συμβαίνει συνήθως,έπρεπε να πάω να μαρκάρω αλλα εμένα στα αρχίδια μου.Νικούσαμε 1-0 και ο σκόρερ ήμουν εγώ...ΕΓΩ....ο μικρός,κοκαλιάρης άμπαλος με το 13 παρακαλώ πολύ στην πλάτη,ετσι όπως τα λέω στην πλατη το κουβαλούσα!!!!

Πριν τελειώσει το πρώτο ημίχρονο ενας πραγματικά καλός παίκτης που είχαμε,πέρασε 4 αντιπάλους και μπήκε τετ α τετ με τον τερματοφύλακα,τον πλάσαρε αλλα ο τέρμας την  απέκρουσε λίγο και η μπάλα έρχεται απο μόνη της στα πόδια μου (χωρίς να φωνάξω ΕΔΩ.....ΕΔΩ...) ενώ είμαι πάνω στην αντίπαλη εστεία.Εννοώ ΑΚΡΙΒΩΣ πάνω στην γραμμή και η μπάλα μου έρχεται στα πόδια....χαχαχαχα.
Έπρεπε απλώς να την ακουμπήσω και αυτο έκανα,την ακούμπησα οσο πιο σιγά μπορούσα και αυτη η πουτάνα πήρε πάλι ύψος,χτύπησε στο οριζόντιο δοκάρι,μου αφαίρεσε 3χρόνια απο την ζωή μου και  μπήκε μέσα.
Άστα....τι μου λές τώρα?2 γκολάκια ο φονιάς,2.....ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου,η ομάδα μου κέρδισε 4-3 και εγώ είχα βάλει τα δυο.Έκανα υπολογισμούς πόσα γκολ θα βάλω σε ολη την χρονιά αν βάζω 2 γκολ σε κάθε αγώνα και ο αριθμός ηταν αρκετά μεγάλος θέλω να σας πώ.
Επειτα συνέχισα να παίζω περίπου 9 χρόνια μπάλα και σε αυτό το διάστημα δεν σκόραρα ξανά ποτέ γιατί έγινα αυτό που ήθελα πάντα.Έγινα  ο φύλακας ΄Αγγελος πολλών μαλακοαμυντικών μιας και στις ομ.αδες που έπαιξα μονο τέτοιοι μου έτυχαν.
Ηταν τα πρώτα και τα τελευταία μου γκόλ ομως και ηταν υπέροχα.
Η ιστορία είναι αληθινή και αν με ρώταγες τι θα άλλαζα τώρα,μετα απο τόσα χρόνια θα σου απαντούσα πως θα ήθελα να βρίσκομαι πιο συχνά σε πούλμαν για να ονειρέυομαι.