Πρώτη φορά Πλατωνικός Έρωτας..

Αχ ερωτα που είσαι ανίκητος στην μάχη,το έχετε άραγε σκεφτεί αυτό πιο βαθιά?
Για να ύπαρξη της μάχης πρέπει να υπάρξει αντίπαλος,ποιος είναι ο αντίπαλος ενός ερωτα?
Τι είναι αυτό που ένας ερωτας καλείται να πολεμήσει και να βγει κατά κανόνα νικητής?

Το πάθος της ανταμοιβής γίνετε ο μεγαλύτερος εφιάλτης ενός ερωτα,αγαπά με να σε αγαπώ,δώσε μου ηδονές να σε αγαπώ,μείνε μαζί μου στα δύσκολα να σε αγαπώ,να είσαι όμορφη να σε αγαπώ και τόσα αλλα "θέλω".

Τα θέλω αυτά είναι ο καρκίνος θα νομίσετε αλλα κάνετε λάθος,πρέπει να ριξεις το μεγαλύτερο δηλητήριο του κόσμου σε κάτι για να αναδειχτεί ο χρυσός,αν μετά το δηλητήριο δεν έχει μείνει τίποτα τότε δεν άξιζε τον κόπο,δεν ήταν ερωτας πλατωνικός.

Οι πλατωνικοί έρωτες είναι αυτοί που όλοι κατακρίνουμε αλλα όλοι καταβάθος αναζητούμε,ένας ερωτας που ίσως ούτε την σαρκική επαφή αναζητάει για να ανατέλλει.Σκκεφτειτε μονο τον πρώτο σας ερωτα στο δημοτικό που μάλλον ποτε δεν ολοκηρώθηκε σεξουαλικά,όμως είναι ανεξίτηλος μέσα σας γιατί είναι πλατωνικός,δεν περίμενε τίποτα,απλά αγαπούσε...

Μην ακούτε τον κόσμο,ο κόσμος ξέρει αυτά που βλέπει και δεν έχει την δύναμη να πιστέψει αυτά που συμβαινουν,τους λείπει η πιστη,αυτοί είναι η κόλαση τους.

Πρωτη φορα,καθε φορα πρωτη φορα.

Μπουμ,ανοιγει η πορτα,η ευχή σου πραγματοποιείται και νιώθεις τόσο χαρούμενος
τρέχεις στο τραπέζι του δωματίου και ξεκινάς να τρως
αγνοείς τους υπολοιπους του δωματίου
όχι από αγένεια αλλα από αγνοια
δεν σε ενδιαφέρει τίποτα,ούτε το δηλητήριο που πίνεις για να κατεβουν οι μπουκιές
η πόρτα άνοιξε,μονο αυτό έχει σημασία.
όλα τα αλλα μπορούν να περιμένουν...λες

μόλις χορτάσω και γίνω πιο δυνατός,θα μπορώ να πολεμήσω κάθε δαίμονα
το δωμάτιο άνοιξε,ποτε δεν θα βγω από δω μέσα,σκέφτεσαι
ποσο ανόητοι ήταν όσοι υπήρξαν εδώ και δεν κατάφεραν να μείνουν,χαμογελάς
αυτό το δωμάτιο φτιάχτηκε για μένα,αν δεν έμπαινα εδώ εγώ,ίσως να έμενε πάντα άδειο,εγωισμος
η κοιλια σου πεινάει ακόμα αλλα σιγά σιγά το δωμάτιο δεν σε χωράει,σου λέει
κάθεσαι και προσπαθείς να καταλάβεις πως όλα αυτά που βλέπεις
ηλίθια,κατάφερες να αγνοήσεις πριν,τοσο ηλίθια

θέλεις παλι τον εαυτό σου αδυνατο για να χωράει στο δωμάτιο
ορκίζεσαι να μην βγείς ποτε,θα πεθάνω εδώ η θα ζήσω για πάντα μέσα του,του λες
βλέπεις να χερια σου να αλλάζουν,προσπαθείς να σηκώσεις το ποτήρι με το κρασί αλλα,όχι
χιλιάδες χερια εμφανίζονται τωρα πια,πριν το κρασί χυθεί κάτω έχεις γίνει αόρατος
τώρα βλέπεις και τους υπολοιπους,δεν είχαν φύγει ποτε,εκεί ήταν όπως και εσύ τώρα,χωρις υλη
η πόρτα ανοίγει και κάποιος τρέχει προς το τραπέζι,αρχίζει και τρώει γρήγορα
για ένα δευτερόλεπτο σταματαει  την μάσα,σαν κάτι να σκέφτεται,χαμογελάει για λίγο
κατεβάζεις το κεφάλι και θυμάσαι την ελευθερια,είναι αργά...

Πρώτη φορά απο Σαούλ,Πέτρος και απο Πέτρος χίλια πρόσωπα.

"Η Πόλις"

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γή, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλύτερη από αυτή.
Κάθε προσπάθεια μου μια καταδίκη είναι γραφτή·
κ' είν' η καρδιά μου -- σαν νεκρός -- θαμένη.
Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.
Οπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω
ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,
που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.
Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς
τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·
και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.
Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -- μη ελπίζεις --
δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.
Ετσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ
στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

"Απολείπειν ο Θεός Αντώνιον"

Σαν έξαφνα, ώρα μεσάνυχτ', ακουσθεί
αόρατος θίασος να περνά
με μουσικές εξαίσιες, με φωνές -
την τύχη σου που ενδίδει πια, τα έργα σου
που απέτυχαν, τα σχέδια της ζωής σου
που βγήκαν όλα πλάνες, μη ανοφέλετα θρηνήσεις.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που φεύγει.
Προ πάντων να μη γελασθείς, μην πείς πως ήταν
ένα όνειρο, πως απατήθηκεν η ακοή σου
μάταιες ελπίδες τέτοιες μην καταδεχθείς.
Σαν έτοιμος από καιρό, σα θαρραλέος,
σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες μια τέτοια πόλι,
πλησίασε σταθερά πρός το παράθυρο,
κι άκουσε με συγκίνησιν, αλλ' όχι
με των δειλών τα παρακάλια και παράπονα,
ως τελευταία απόλαυσι τους ήχους,
τα εξαίσια όργανα του μυστικού θιάσου,
κι αποχαιρέτα την, την Αλεξάνδρεια που χάνεις. 

Κ.Π.Κ