Την πρώτη φορά που βγήκες ραντεβού με άλλον

Την πρώτη φορά που βγήκες ραντεβού με άλλον
νομίζω είχες ξεχάσει τι είναι άβολο, άλλα το θυμήθηκες

έβαλες τα πιο όμορφα σου ρούχα και το πιο καλό σου χαμόγελο
θυμάσαι πως βαθιά μέσα σου ένιωσες άσχημη; Ιδέα σου ήταν χαζό

οι ώρες γίναν λεπτά και μετά έφτασε η στιγμή της συνάντησης ε;
νιώθω πως σκέφτηκες πως θα ήταν να βρεθώ και εγώ εκεί, κατά λάθος

στο ραντεβού σου με τον άλλον ήμουν εκεί, αόρατα
για μια στιγμή με κατάλαβες νομίζω, μελαγχόλησες

τότε έφυγα και σε άφησα, για να
μην στεναχωριέσαι..

Πρώτη φορά που σου έστειλα το όνειρο μου.

Πρώτη φορά που σου έστειλα το όνειρο μου ήταν νύχτα, τις νύχτες που μου λείπεις γιατί ονειρεύομαι την μυρωδιά σου.

Θα ήθελα να σε ξανά αγαπήσω αλλα ποτε δεν το εύχομαι, φοβάμαι πως θα σε χάσω για δεύτερη φορα.

Η νύχτα μου κάνει και εκείνη παρέα, όπως και εσύ μου έκανες κάποτε. Θα ήθελε και εκείνη να κλάψω λίγο γιαυτην, νομίζω πως μυστικά σε ζηλεύει .

Τα βρώμικα ρούχα μου είναι η απόδειξη πως σε αγαπάω, γιατί να τα έχω καθαρά αφού δεν τα μυρίζεις;

Ζω μονο τις στιγμές που σε θυμάμαι . Τις υπόλοιπες ο θάνατος μου κλείνει το μάτι και μου χαμογελα..

Κλείνω τα αυτιά μου να μην ακούσω τις απειλές του και περιμένω τον βασιλιά ήλιο να σκορπίσει το σκότος.

Μια μέρα, θα σταματήσει να μου κάνει το χατίρι και θα τελειώσω, σκέφτομαι.
Η ειρήνη με περιμένει, για χάρη της ανάπαυσης δεν αναπαύομαι.

Πρώτη φορά ανόητος

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο,ανόητο τον είπαν σήμερα
διαβάτες διάφοροι αδιάφοροι τον προσπερνούν,με λίγο οίκτο οχι πολύ,μην και ντραπούνε

τι περιμένει άραγε αναρωτιούνται,λιγάκη κοντοστέκονται και συνεχίζουν
και συνεχίζουν να γελούνε με τις σκέψεις,ακομα και οταν πια δεν τον κοιτούν


Εκείνον που περιμένει το απίστευτο μην τον εψάχνεις,
τον έστησε στην εκκλησιά μια νύφη,33 χρόνια τώρα την περιμένει


μονο μια μάνα που έχασε τον γιό της άδικα τον ένιωσε  για λίγο
ανόητη και αυτη,τον ερχομό του νεκρού νομίζω απαιτέι

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο δεν τον εξέυρεις
αυτός δεν σου βογκά για τα πλανέματα της προσφυγιάς


δεν σου ζητά λιγάκη απ'το φαί σου όχι,ειν'εγκρατής
γιαυτόν ο κορεσμός ειν έμπλεος και πως να φάει;

Εκείνον που περιμένει το απίστευτο δεν τον χαμπάριασες
γιαυτόν τ'απίστευτο ειν πιθανό μα δεν το ξέυρεις

θαρρείς πως σκέφτεται τ'απίθανο,μα κείνος το έχει ηδη ζήσει!

Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει

Πρώτη φορα που είδα το φίδι να σου μιλάει στεκόσουν και κοιτούσες ένα δέντρο και αναρωτιόσουν γιατί τα πουλια κάθονται στα κλαδιά και κελαηδάνε, και ενώ μπορούν να πετάξουν όπου θέλουν επιλεγουν να μένουν εκεί.

"Μην κανεις το ίδιο λάθος που κάνουν τα πουλια,πέτα μακρυα"
σου ειπε.

Η αλήθεια είναι πως τα πουλια ούτε έχουν ούτε θα έχουν ποτε την ελευθερια που εσύ νομίζεις πως στα μικροσκοπικά τους νυχάκια κρατούν.Είναι σκλάβοι της φύσεως,κανένα πουλί όταν πεινάει δεν μπορεί να μην φάει όταν δει ένα σκουλήκι,κανένα διψασμένο πουλί δεν μπορεί να μην ξεδιψάσει όταν βρεθεί στον δρόμο του νερό,αν κρυώνει πηγαίνει κάπου πιο ζεστά.

Εμείς οι άνθρωποι νηστεύουμε παρόλο που μπορούμε να φάμε,διψούμε για δικαιοσύνη αλλα δεν ανταποδίδουμε το κακό αν έτσι το αποφασίσουμε,μένουμε στο κρύο αν το θελήσουμε.Ποιος είναι ελεύθερος τελικά εμείς η εκείνα;

Οι άνθρωποι έχουμε την δύναμη και την εξουσία να μείνουμε στην βρωμιά για μερικούς λόγους που μονο η καρδια ξέρει,κάπου εκεί συντρίβουμε το κεφάλι του φιδιού.Γιατί η ανθρωπότητα έχει εμπιστοσύνη σε Εκείνη που είναι πιο πλατιά από τον ουρανό και με την αγάπη της θα φτάσουμε τον Άφταστο.

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΜΕ ΞΕΑΓΑΠΗΣΕΣ..

Κάθομαι τα βράδια και προσπαθώ να γράψω το πιο όμορφο στίχο,
ένα ερωτικό ποίημα που θα σε μαγέυσει,να γίνω μια σειρήνα και να σε αναγκάσω να με ακολουθήσεις

ντροπιαστικές αλήθειες καθώς στραγγίζω το μυαλό μου με κατακλύζουν
λιθοβολούμε απο δαίμονες μα οι λίθοι με τους οποίους με σημαδεύουν το δικό σου άρωμα έχουν




ανόητος αφού ειμαι,σταματάω να μισώ εκείνους και το μίσος μου περνάει σε εσένα


μα πρίν η καρδία μου γίνει γεμάτη απο κακία,ενα φώς βλέπω
μπορω να το κοίταω χωρίς τα μάτια μου να στραβώνονται και οσο το κοιτω,τοσο δεν μπορώ να κρατήσω την κακία μεσα μου.

Η θλίψη ειναι ξένη για μένα πια,ειμαι ενας στρατιώτης τωρα.
εκείνος ο μικρός στρατιωτάκoς της τελευταίας γραμμής,με το μεγάλο χαμόγελο

βιαστικές ψυχές με προσπερνάνε σπρώχνοντας με,προσπαθούν  να φτάσουν στον πιο ψηλό στρατιώτη των πρώτων γραμμών

"εσύ παλι γιατι γελάς" με ρωτάνε και εγώ τρελός πάντα απανταώ,
κάποιος απο μας τους τελευταίους θα κερδίσει τον Γολιάθ,γιαυτο γελάω

πρέπει να γίνεις πειρατής και να χάσεις την πατρίδα σου πρώτα,μετά θα πολεμάς στο πλευρό άλλων για τις δίκες τους πατρίδες.Μόνο και μόνο επειδή ο πόνος τους είναι και δικός σου
τοτε,θα αγαπήσεις τους παπαγάλους που κάποτε ίσως για λίγο ξεαγάπησες.

Πρώτη φορά μωρός

Εμείς μωροί γίναμε,μπας και κερδίσουμε την Ζωή,την Αλήθεια,την Οδό.

Αντίο!

Πρώτη φορά κόντρα στην λογική.

Μισώ την καρδιά μου
έχει τα κότσια να παλεύει με την λογική
μα εγώ δειλός,ποτε δεν περνώ το μέρος της

την μισώ γιατί είναι μεγάλη όσο η γροθιά μου
μα όσο σφίγγω την γροθιά μου
μικραίνει ο οίκτος της

την μισώ γιατί βρίσκετε στα αριστερά
αν ήταν στο κέντρο όλα θα ήταν ηλίθια
αλλα και  πιο εύκολα

μισώ τους χτύπους τις
η ταχύτητα τους πάντα μαρτυρα
αυτό που εγώ προσπαθώ να κρύψω

μισώ την καρδια της καρδια μου
γιατί όταν κάνω της δικη μου πετρα
εκείνη συνεχίζει εκείνο το ενοχλητικό τικ-τακ

την μισώ τόσο πολύ,μα πιο πολύ την ζηλεύω
όταν οι θλίψεις έρχονται εγώ λυγίζω
φοβάμαι όταν ο διάβολος με επισκέπτεται και μου λέει
"ένα και ένα κάνει δυο"
τότε εκείνη σηκώνεται και σχεδόν γελώντας του απαντάει,λάθος.