Κάθομαι τα βράδια και προσπαθώ να γράψω το πιο όμορφο στίχο,ένα ερωτικό ποίημα που θα σε μαγέυσει,να γίνω μια σειρήνα και να σε αναγκάσω να με ακολουθήσεις
ντροπιαστικές αλήθειες καθώς στραγγίζω το μυαλό μου με κατακλύζουν
λιθοβολούμε απο δαίμονες μα οι λίθοι με τους οποίους με σημαδεύουν το δικό σου άρωμα έχουν
ανόητος αφού ειμαι,σταματάω να μισώ εκείνους και το μίσος μου περνάει σε εσένα
μα πρίν η καρδία μου γίνει γεμάτη απο κακία,ενα φώς βλέπω
μπορω να το κοίταω χωρίς τα μάτια μου να στραβώνονται και οσο το κοιτω,τοσο δεν μπορώ να κρατήσω την κακία μεσα μου.
Η θλίψη ειναι ξένη για μένα πια,ειμαι ενας στρατιώτης τωρα.
εκείνος ο μικρός στρατιωτάκoς της τελευταίας γραμμής,με το μεγάλο χαμόγελο
βιαστικές ψυχές με προσπερνάνε σπρώχνοντας με,προσπαθούν να φτάσουν στον πιο ψηλό στρατιώτη των πρώτων γραμμών
"εσύ παλι γιατι γελάς" με ρωτάνε και εγώ τρελός πάντα απανταώ,
κάποιος απο μας τους τελευταίους θα κερδίσει τον Γολιάθ,γιαυτο γελάω
πρέπει να γίνεις πειρατής και να χάσεις την πατρίδα σου πρώτα,μετά θα πολεμάς στο πλευρό άλλων για τις δίκες τους πατρίδες.Μόνο και μόνο επειδή ο πόνος τους είναι και δικός σου
τοτε,θα αγαπήσεις τους παπαγάλους που κάποτε ίσως για λίγο ξεαγάπησες.
